tralaladargala.reismee.nl

blank is niet zwart

Blanken

De definitie van blanken is hier iets breder dan bij ons. Alles wat niet zwart is, is namelijk blank. Dat houdt in dat de ‘blanken' nog steeds het land leeghalen, aldus een buurjongen. De nieuwe blanken waar hij het over heeft zijn de Chinezen. Niet zwart, dus blank. Er wordt enigszins verbaasd gereageerd op de mededelingen dat dit volgens ons geen blanken zijn maar Chinezen. Neemt niet weg dat er hier ook blanken zijn die hun voordeel doen met de corruptie en gebrek aan controle.

De Chinezen zijn een glasvezelkabel aan het leggen. Zo'n 1000km van halverwege Kameroen, tot N'Djamena, de hoofdstad van Tsjaad. En dat gebeurt met de hand. Maandenlang konden we vorig jaar mannen langs de kant van de weg zien scheppen. Een kilometerslange geul werd er gegraven, door lokale mannen. Af en toe was er een blanke, eh Chinees te zien in een felgekleurd shirt: de opzichter.

In de hoofdstad zijn de Chinezen zelf flink aan het bouwen. Er staat een flink gebouw waar minstens 100 man kunnen werken. Op het aangrenzende terrein wordt nog zo'n joekel neergezet. Een bord verteld ons dat dit voor de afdeling economische groei en infrastructuur is. Dat belooft wat. Even ter vergelijking: Nederland heeft zijn ambassade teruggetrokken, net als een paar andere Europese landen, Belgie heeft alleen een consulaat en het gerucht gaat dat ook de Engelsen zich willen terugtrekken.

Steeds vaker zien we in de stad een familie Nees in een 4x4 voorbij komen of van een maaltijd in het nasara restaurant zien genieten (wat volgens de lokale definitie van blank dus nog steeds een nasara restaurant is). Ook heeft de familie Nees een winkel in de stad. Je wordt er vriendelijk begroet door een mevrouw die net als de peuters hier en thuis de r niet uit kan spreken. Wat verkoopt de Chinese winkel/ Een greep uit de collectie: messen die niet snijden, plastic schoenen, polyester stropdassen en nepbloemen, plexiglas tafeltjes, stinkende en niet werkende zonnebrand, glitter lipgloss, thee tegen de malaria en met ‘een stimulerende werking'. Verder ook kerstkaarten, stickers en cadeauverpakking, dat zijn wel bijzondere items. Voor meneer Nees is het maar goed dat je hier op de universiteit Chinees wordt gedoceerd. We komen er in het Frans niet echt uit dat zijn veel te hoge prijs niet helemaal overeenkomt met de prijs op de stickers en de prijs die zijn niet-Chinese medewerker mij gaf. Stoute meneer Nees.

Als het om onderdelen maakt men wel het onderscheid tussen Chinees, Nigeriaans en Europees. De ventilator kon pas gemaakt worden als het nodige onderdeel beschikbaar was uit Nigeria, en niet die Chinese troep van de markt. Pech langs de weg werd door een monteur verweten aan de Chinese bougie. Ook de reserve Chinese bougie liet het snel afweten, waarna de monteur zijn gelijk en een niet Chinese bougie in Maroua ging halen.

Tot zover ovr de Chinezen; de nieuwe blanken in Afrika.

later als ik groot ben

Eind mei 2011,

30 jaar. Hmm, klinkt alsof ‘later als ik groot ben' is gearriveerd. Iets wat lange tijd ver in de toekomst leek en het antwoord was op de vraag van mijn vader wanneer ik eens aan mijn pensioenopbouw ging denken. Ja eh, als ik 30 ben. En nu is het moment daar. Als vrijwilliger doe je niet echt aan pensioenopbouw. Sterker nog, ik heb op mijn 30ste al een AOW-gat van 2 jaar. Het zijn nog steeds zorgen voor ‘later'. Mails van thuis herinneren er af en toe aan dat later al wel een beetje aan het beginnen is: het regent babies, nieuwe huizen en hier een daar een huwelijk.

Op het moment dat ik 30 was, was ik niet echt bezig met later maar met: hoe maak je hier van je verjaardag een beetje een verjaardag. De buurtjes hier zagen het belang van mijn bericht dat we 30 werden niet zo in. Verjaardagen doen ze niet, en 30 maar geen kinderen? In de stad hadden we meer geluk bij vrienden en collega's die gezellig kwamen borrelen en eten in het te dure nasara restaurant van de stad. Dat leek meer op een verjaardag. Ondanks dat het feestje om mijn laatste dag als 20-er te vieren erg gezellig was, was ik toch vooral bezig met naar huis gaan. De vlucht was geboekt, de regentijd was begonnen, het werk stond op een laag pitje, evenals mijn energie en geduld met alle Kameroenese zin en onzin (en dan vooral dat laatste). De volgende dag kwam Aziz mij post brengen van thuis, de kaart van mijn moeder kwam op de juiste dag aan, een hele prestatie!!!

Een week later kregen we een sms-berichtje van een collega: of we wisten dat ons postvak echt idioot vol zat. Dit was natuurlijk een zeer welkom excuus om weer naar de stad terug te gaan. De buurvrouw keek ons voor vertrek aan en vroeg of we zeker wisten dat we wegwilden, en wees naar de lucht. Hmm, donker. Uit de richting waar de regen vandaan komt. Maar we gingen toch. Voor ons een dreigende lucht, achter ons een dreigende lucht. Boven ons bleef het droog. De weg niet, die was hier en daar verdwenen. Normaal was ik al 10 keer teruggekeerd. Wist u trouwens dat een 20 jaar oude peugeot rustig door diepe modderpoelen en ondergelopen wegen kan rijden?

Halverwege: een nieuwe rivier blokkeert de weg. Mensen aan de ene kant en aan de andere kant staan erbij en kijken ernaar. Er worden begroetingen over en weer geschreeuwd. Sommige gaan op hun motor liggen slapen, andere maken een praatje. Een raadslid vindt het een mooie gelegenheid om Joost nog eens uit te leggen wat er mis is in Kameroen. Dit is precies waar ik genoeg van heb gehoord en ik verplaatst me naar de waterkant. Het water komt manhoog. Een niet zo slimme durfal probeert met zijn motor flink gassend aan de overkant te komen. Hij wordt meegenomen door de stroming. De motor eindigt onder water en blijft in wat bosjes hangen. De durfal klimt aan wal en wordt vriendelijk uitgelachen door zijn publiek. Het half uur daarnaar wordt het vermaak verzorgt door wat heren die proberen de motor weer uit het water te vissen. En dat lukt niet. Ook hier staan de beste stuurlui aan wal: van de kant worden allehande adviezen geroepen. Ondertussen wordt er naast me een koeienkop verhandeld. Gezelligheid kent geen tijd; niemand die roept ‘dat ie door moet', 2 uur later is het water gezakt tot kniehoogte en kunnen we verder.

En daar waren ze dan, de kaarten. Veel, leuk en lief. Een muziekkaart van Riet, tekeningen van de nichtjes, foto's, zelfgemaakte kaarten uit Brabant; Nooit gedacht dat een verjaardagskaart zoveel kon betekenen, maar ver weg van huis in een vreemde omgeving is het fijn als je weet dat je niet vergeten bent. Een week later: nog een lading kaarten. Een groot stuk muur in ons huis kunnen we er inmiddels mee behangen. De jarige varkentjes en beertjes en de Hollandse landschapjes lachen ons toe.

Maar het feest was nog niet over. Eenmaal thuis was de boodschap ‘dat het nog wel gevierd ging worden'. Een week later deden de moeders wel wat eigenaardig. Maar waarom, dat hadden we echt niet verwacht. Daar stonden dan familie, vriendjes en vriendinnetjes, allemaal bij elkaar voor ons! Een zeldzame mooie dag in de zomer van 2011 was voor ons feest, met picknickkleedjes in het veld, ballonnen en slingers aan de bomen, kasteel Groeneveld op de achtergrond. Een plaatje uit de film.
Toen we aankwamen was het natuurlijk duidelijk wat er gaande was, maar toch dacht ik: he, wat doet Wouter nou hier. En Gerke????? He, daar is de familie Lokkerbol. En dat moet mijn nieuwe achterneefje zijn, hoe komt die nou hier?

Het was gezellig en veel te kort. Dank aan iedereen, jullie hebben ervoor gezorgd dat 30 jaar geen vergeten verweg verjaardag is geworden, maar een zeer memorabele. Dat wilde ik een half jaar na dato nog even kwijt. Oh ja, mocht mijn vader weer iets vragen over pensioenen, later als ik groot ben begint tegenwoordig bij 35.

Niet alles is anders

Niet alles is anders

De lijst van dingen die ik hier niet begrijp is lang. En gek genoeg groeit die lijst elke dag. Maar ondanks dat veel hier anders is, zijn sommige dingen hetzelfde.

Zo kan mijn nichtje van 2,5 de r nog niet zeggen. Dit resulteert in een grappig taaltje met uitspraken als: is niet ellug he? En ik wil klakwolst (ondertiteling: knakworst). Het kleine Chinese van de familie. Nou die hebben ze hier ook, die kleine Chineseesjes. Er zijn echte Chineesjes en er zijn Kameroenese kindjes die ook de r niet uit kunnen spreken. Dat weerhoudt ze er niet van om ons uit volle borst gedag te zeggen als we lang komen rijden: Boooooooooooooonjoulllllllllll, klinkt het dan door de straten. Heel schattig.

Kleine Sawhana was erg blij met de kleurpotloden die ik haar na terugkomst gaf. Denkende dat deze kinderen de in Nederland veel gehoorde kreet: ‘is van mij', niet kende. Maar ook deze bijna kleuter was niet echt blij toen de boodschap vertaald werd dat ze ook dit met haar vele broers en zussen moest delen. Savannah kan overal slapen: in het bed van d'r moeder, tussen de zussen op de grond, tussen bezoek dat naar een luidruchtige televisie kijkt, in het zand op een willekeurige plek in de tuin. Het ligt er maar aan waar ze is op het moment dat ze moe is. De verhuizing van mijn nichtje naar een bed voor grote meisjes was toch wel een happening.

Savannah is heel trots dat ze naar de kleuterschool gaat. Die is dit jaar net geopend. Ze is dus de eerste in de familie die de eer heeft om naar de kleuterschool te gaan. Trots loopt ze met de grote zussen mee naar school, schooltasje op de rug. Zo trots als Savannah, zo trots is onze kleine Belgische vriend Hannes dat hij dit jaar niet meer naar de petit section van de kleuterschool gaat, maar naar de moyen section.

Dan de kleine zus van Savannah, Naima. 3 dagen oud toen we hier kwamen. Een lief, knap babietje met heel veel kroeshaar dat als een laagje dons op haar hoofd lag. Nu is het een tante die wel wat te vertellen heeft en de hele dag thuis en voor de deur rondsjokt en 5 minuten blijft zwaaien als ze Joes of Majol ziet (wat haar betreft heten alle blanken zo). Net als veel kleine meisjes, vindt ook dit kleine meisje het leuk om op de schoenen van grotere familieleden rond te lopen. Liefst van moeders, maar als die niet beschikbaar zijn dan zijn er nog zat schoenen van de vele oudere familieleden over. Terwijl ze op te grote schoenen rondsjokt probeert ze moeders na te doen. Mijn nichtje doet dat door de kamerdeur uit te lopen met de mededeling dat ze ‘naar haar werk gaat'. Naima worstelt wat met een lap die als rok moet dienen, probeert een pop achterop haar rug te binden en legt alles wat verplaatst moet worden op haar hoofd.

Dan de oudere kinderen. Dat zijn inmiddels tieners geworden. Baard in de keel, meisjes die opeens op vrouwen beginnen te lijken. Mijn theatertour- team bestond uit een groep tieners. Aansporing nodig om iets te doen, slappe lach buien onder de meisjes, jongens die te hard met de brommers scheurden, het zal u bekend voorkomen.

Ondanks dat veel hier anders is, zijn sommige dingen zoals ze moeten zijn.

babynamen.nl

Babynamen.nl

Het was een tijdje stil vanuitKameroen. Waarom, vroeg u zich wellicht af. Geen avonturen meer? Geen dagelijkse verrassingen? Geen rare gewaarwordingen. Nou, ja en nee. Hier moeten ze altijd lachen als ik dat antwoord geef. Ongetwijfeld zijn er rare gewaarwordingen genoeg, maar zien wij ze niet meer als raar. Avonturen? Nou, de supermarkt in Nederland was een avontuur.En hier is de total heel verrassend want die verkopen sindskort lays chips. Misschien is dat een leuk onderwerp voor Monique van der Ven in haar lays column in de margriet (of was het libelle). Ze verkopen de smaken barbeque en bolonaise. De zakken zijn minder groot dan bij ons, eigenlijk een prima maatje voor degene die altijd de neiging hebben de hele zak leeg te willen eten. Tot zover de talk of het blanke gedeelte van de town.

En verrassingen. Nou, we hebben een verrassing voor jullie. Het was zo stil omdat we druk waren met babynamen uitzoeken. Ja u leest het goed. Ik hoop niet dat nu een paar potentiele oma's een hartaanval krijgen, dat is nou ook niet de bedoeling. Normaal heb je negen maanden om hier eens over na te denken, maar die tijd was ons niet gegund. Best lastig, een naam kiezen. Misschien dat sommige mensen, mijn zus bijvoorbeeld, vol opwinding ac hter de computer zitten. Ben je zwanger? Heuh? Waar heb je het over?

Nou, de potentiele oma's en tantes zijn al oma en tante, alleen niet van ons. En dat zal in ieder geval de komende 9 maanden ook niet gebeuren. Nee, we mochten 2 kindjes hier een naam geven. Het eerste kindje is Aisathu, de dochter van een van mijn docenten in mijn favourite dorp Hodande en neef (echte neef) van Ibbi. Aisathu is nu 7 maanden en papa vond het wel een mooi ‘souvenir' als we haar een tweede naam zouden geven. Wow, de namenzoek business begon dus iets eerder dan ook wij hadden gedacht. Prompt besloot Ibbi dat date en heel goed idee is en kregen we opdracht om ook voor zijn toen nog ongeboren kind een naam te bedenken.

Dus daar zaten we dan een paar weekenden lang op internet te speuren op sites als babynamen.nl. Nou, en dat valt niet mee. Wist u dat er namen zijn als slang en bedrieger? En dat Cas ook echt kasbewaarder betekent? Misschien geen slechte naam voor hier, de kas wordt hier over het algemeen niet zo goed bewaakt, dus een Cas kunnen ze wel gebruiken. Maar alle gekheid op een stokje, hoe kies je een naam voor de kind van een ander. In een omgeving waar wat wij een mooie naam vinden hen helemaal niks zegt. Sterker nog, ze vinden een lange ouderwetse naam vast veel mooier dan de korte, simpele namen die bij ons in de mode zijn. Veel namen vielen al af omdat ze dat niet uit kunnen spreken. Dan zijn er echt heel veel namen met een christelijke achtergrond die misschien niet helemaal op hun plaats zijn in een moslim familie. Goed, dan een naam die ok klinkt, die ze uit kunnen spreken en een mooie betekenis heeft die we als wens aan het kind kunnen meegeven. Helaas had Joost de naam Tonnie al aan mijn nieuwe nichtje toebedeeld, dus dat kon het niet worden.

Nou, en de uitslag is; Leonie en Bastiaan. Bastiaan voor het kindje van Ibbi, die geboren is op mama haar verjaardag! Leonie betekent ‘zij die zo sterk en dapper i sals een leeuw'. Een beetje kracht kunnen die vrouwen hier wel gebruiken dachten we. Aisathu alias Leonie is tevens ook het enige kindje dat het leuk vind om bij ons op schoot te zitten en niet gaat huilen omdat ze denkt een spook te zien. Dat schept een band. Bastiaan betekent ‘hij die eerbiedwaardig is'. Zoals eerder beschreven is dat hier ook een niet heel vaak voorkomende eigenschap en dus een mooie wens om het kindje dat verder Mohammed Ul Rabet heet mee te geven. De papa van Aisathu noemt haar nu Leonie, al snapt Leonie nog niet dat zij Leonie is. Hoe de jongen door het leven zal gaan zal blijken: Mo, Rabet, Bas, Neerlandais, wie zal het zeggen. Dus nu weten jullie het, we waren druk met babynamen.nl.

Wat mot dat hier? : relaas van een dorpshoofd

Relaas van een dorpshoofd

Die lui van de ontwikkelingsorganisaties zijn goed de weg kwijt!

Als dorpschef speel ik een belangrijke rol in de ontwikkeling van mijn gebied; ik word wel eens uitgenodigd voor een bijeenkomst bij een van de ontwikkelingsorganisaties die in Maroua actief zijn. Daar praten we dan vaak over zaken als school, vrouwenzaken of economische ontwikkeling. Ze zijn altijd zeer erkentelijk voor mijn komst; dit blijkt wel uit de dagvergoeding die ik dan krijg. Bij terugkomst in mijn dorp bespreek ik de onderwerpen met mijn notabelen, we doen echt veel aan ontwikkeling!

Ik ga dus meestal met de motorfiets naar de stad toe. Het is eigenlijk wel logisch dat de organisaties niet naar mijn dorp komen want in de school zelf kun je niet werken (ingestort, we wachten tot de staat of een donor het komt repareren), bijna niemand spreekt Frans en onze vrouwen zijn véél te druk en te verlegen om aan dit soort zaken deel te nemen.

Maar wat er gisteren is gebeurd! Een witte mevrouw stond ineens voor de deur, en ze was niet alleen maar met acht jongelui van het Lycée de Dargala; ze kwamen zomaar op vier brommers aangereden. Of ze met de jongelui een paar toneelstukjes op mocht voeren ter promotie van onderwijs. Witte mensen moet je te vriend houden (misschien komt ze de school wel repareren) en het zal wel goedgekeurd zijn door de autoriteiten, dus ik gaf mijn toestemming.

Vijf van mijn notabelen kwamen bij mij in het zand zitten, en een horde nieuwsgierige kinderen verdrong zich rond het plein. Wat mij betreft kon het beginnen, maar de witte mevrouw ging (zonder mijn toestemming!!) met twee schoolmeisjes van deur tot deur om alle vrouwen mee te nemen naar het plein; en dat terwijl de vrouwen druk bezig waren met gierst stampen, water halen, kinderen zogen en op de kinderen letten. Mijn notabelen hadden de boodschap wel door kunnen geven! Maar nee hoor, tien minuten later zaten er wel honderd vrouwen bij elkaar aan de rand van het plein.

In een van de toneelstukjes werd uitgebeeld waarom het verstandig is je dochter naar school te sturen in plaats van haar op haar veertiende aan een goede echtgenoot te helpen in ruil voor een vergoeding voor het grootbrengen. Hier hebben we het in Maroua ook wel eens over gehad en dat is hoe het hoort; dit soort zaken hoort ook met verantwoordelijken besproken te worden. Maar deze mevrouw komt hier aan al mijn mensen, nota bene in het Fulfuldé, uitbeelden waarom zij misschien hun gedrag en gewoonten zouden moeten veranderen. Iedereen, vooral de vrouwen en kinderen maar ook een paar van mijn notabelen, moesten er om lachen.

En daar gaat het dus mis. Er is hier veel armoede en er zijn veel problemen, en daar is niks grappigs aan. Ik heb er de hele middag niet van kunnen slapen!

De volgende keer graag dus weer gewoon een vergadering met verantwoordelijken in de stad!

Decisions, decisions

We zijn heel blij dat jullie met plezier onze avonturen in Kameroen volgen. Maar ook in Nederland is er genoeg om je over te verbazen. Omdat ik blijkbaar het feit dat de total nu niet alleen pringles maar ook lays verkoopt een te melden waard feit vindt, zal het u niet verbazing dat de supermarkt meer gesprekstof oplevert.

Eind juni was het dan zover. De eerste excursie naar een heuse supermarkt. De uitverkorene supermarkt was de c1000 in Soest-zuid, de buurt super van mijn moeder. Een prima maatje om mee te beginnen, niet te groot.

Nou en wat is er zoal te vertellen over de c1000 in Soest-Zuid. Nou, een wist vast niet dat ze daar 40 soorten sap hebben. En dat ze van een merk salamiworst 7 verschillende smaken hebben. En dat ze naast dit zeven-smaakjes-merk nog een merk of 5 aan worsten hebben hangen. Het aantal verschillende soorten worst in de koeling van de vleeswaren ben ik even kwijt,maar het zijn er veel. Een mooie vraag bij ‘ik hou van Holland': wie kan de meeste soorten worst opnoemen. Als ze niet voorbij de twintig komen moeten ze toch nodig eens op excursie naar bijvoorbeeld de c1000 in Soest-Zuid voor de nodig kennis en inspiratie. Verder kun je tegenwoordig een pakje kopen om je eigen falafel mee te maken en zag ik wat blikjes en potjes waar ik de namen van kwijt ben. Ook al had ik dat wel onthouden, ik heb geen flauw idee wat er in zat en wat ik ermee zou moeten.

Tot zover de c1000 in Soest-Zuid. Het echte werk begon in de jumbo in Hilversum. Daar werd ik zenuwachtig. Nu denkt u dat ik een beetje overdrijf in een poging een amusant stukje te schrijven, maar nee, het is echt waar; ik werd zenuwachtig. Deze jumbo is namelijk groot en heeft veel dingen, heel veel dingen. Zo hebben ze 25 meter wijn. Nu ben ik niet zo'n wijndrinker, dus dat feit kon ik nog wel behappen. Dan de chips. Ik heb nagelaten daar een meting te verrichten, maar ook dat moet zeker een meter of 10 zijn geweest. Een vriendin snapte mijn probleem met de 10 meter chips niet zo, je pakt toch gewoon de lekkerste? Maar er is zoveel lekker. Ik dacht mijn redding gevonden te hebben in een verzamelzak die allemaal kleine zakjes chips met verschillende smaken herbergde. Ideaal voor mensen die meer dan 1 favouriet hebben. Helaas voor de mensen onder ons die niet kunnen kiezen; de jumbo in Hilversum verkoopt 2 van dit soort zakken. Rare gewaarwording dat hier alles welkom is wat er is en ik in Hilversum met 5 soorten chips in een zak toch nog twijfelend de deur uit loop. Zelfde geldt overigens voor hun 5 meter lange kaasjes-muur en 38 soorten salades (en dit zijn alleen de eigengemaakte kip-kerry& co salades, de johma's van deze wereld zijn even achter wegen gelaten).

Hoe kan ik zo ooit in 2 maanden tijd alles eten wat ik lekker vind en op de terugweg nog op mijn vliegtuigstoel passen. Een schier onmogelijke taak. Gelukkig werden de boodschappen gedaan en dus de keuzes veelal door ons vele gastheren en vrouwen gemaakt. Dat heeft mij wat zenuwachtige tochtjes naar de super bespaard en vele lekkere maaltijden opgeleverd.

Ondanks dat ik nog wel in mijn stoel paste, vindt men hier dat ik ben aangekomen. Dit is de lokale manier om te zeggen: je hebt vast een fijne tijd gehad thuis, of; je ziet er goed uit. Zouden we in Nederland ook eens moeten invoeren. Vervolgens vragen ze wat ik allemaal gegeten heb. En dan denk ik weer terug aan de supermarkt. Hoe leg ik hagelslag, bruin brood, bloemkool, kip kerry salade, chips, beschuit, drop, overschotel, tapas, uitsmijter of kroket uit? Nou, niet. 'J'ai bien mange' volstaat.

Geen dak, geen werk, hoe moet dat nou straks?

Lieve allemaal,

2 maanden lijkt heel lang, maar ze zijn om gevlogen. We kunnen jullie niet genoeg bedanken voor alle gastvrijheid, de heerlijke maaltijden, lekkere bedden, warme douches en niet te vergeten de surprise-party!

Na 2 maanden vakantie hadden we wel weer zin om aan de slag te gaan, maar na 3 weken hier, laat dat nog altijd even op zich wachten. Net zo als in Nederland de gewone routine verstoord kan worden door sneeuw, zo is dat hier met de regen. Joost kan Maga niet bereiken, ik kan mijn scholen niet bereiken. De weg tussen hier en hen verandert met de regen in een modderpoel,meer of moeras. We wachten dus het einde van het regenseizoen af.

Ondertussen zijn we in gedachte bezig met onze terugkeer naar Nederland. Mocht iemand een leuke baan voor 1 van ons weten, dan horen we het graag! Mailadres Marjomans; medehaan@hotmail.com, die van Joost is joostvan@hotmail.com.22 december landen we met Air France op Schiphol en per 1 januari zijn we weer beschikbaar. CV's zijn op linkedin te vinden of per mail te verkrijgen.

Verder hebben we nog geen dak boven ons hoofd. Mocht je ook daar suggesties voor hebben.........Zelf dachten we eraan om voor het eerste begin (jan t/m maart) ergens in het midden van het land een vakantiehuisje of stacaravan te huren van iemand die deze in de winter toch niet gebruikt. Deze zijn op internet te vinden maar vaak voor commerciële prijzen. We hopen viavia een betere deal te vinden. Mocht je iemand kennen of ergens een advertentie tegenkomen dan weet je ons te vinden. Alle tips en ideeën zijn welkom!

Verder zijn we verheugd te melden dat we tegenwoordig ook in Dargala te bereiken zijn. Joost heeft deze mogelijkheid tot ‘Aerial Service Dargala' gedoopt. Deze bestaat uit een antenne op ons dak die het kleine signaal dat er is vergroot. Deze is via een kabel aan een telefoon in huis verbonden. Het nummer is 00237-70497493. Werkt dus alleen als we thuis zijn. Geen gehoor, dan zijn we of ‘en brousse' en niet bereikbaar of in de stad en op onze oude mobiele nummers bereikbaar. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

A bientôt!

We zijn te bereiken op telefoon 06 16477932

Hallo, we zijn er weer! De eerste drop, aardappels en aardbeien met vla zijn weer achter de kiezen!

We hopen jullie snel te zien.

Fred en Herma