Nu het regenseizoen zijn heftigste periode in is gegaan is de rit naar Maroua een ander verhaal geworden. Kon ik me een paar maanden geleden nog ergeren aan de vele hobbels en gaten in de weg en aan het losse zand waar je dan zo'n beetje door heen moet zwiepen, nu zouden we dat slechts als een klein ongemakje beschouwen.

De rit begint (of niet) met een beschouwing van het weer van de afgelopen dagen. Als het de dag en/of nacht ervoor heeft geregend is het niet heel handig om te gaan, maar ook niet onmogelijk. Een afweging. Daarna volgt de blik in de lucht. Helaas kunnen we in het dorp niet de hele omgeving goed overzien, dus ook dat geeft maar een algemene indruk. Het nieuws doet hier niet aan weerberichten. Derde beslissende factor is de toestand van de koelkast. Hoe leger die is, des te meer bereid we zijn om toch maar op de brommer te stappen.

Vorige week hingen er prachtige wolkjes boven Dargala. En de koelkast was leeg. En het had al 2 dagen niet geregend. Perfect. Maar zoals met alles in Kameroen heb je garantie tot aan de deur. In dit geval 2 dorpen verder want daar hingen hele donkere wolken. Gelukkig stond er een lege school waar we konden schuilen. Met heel veel kleine jongetjes en een stel irritante pubers. Na een uur hadden we een beurse kont van het beton (nee, in een school staan geen bankjes, hoe kom je daar nu bij?) en besloten we te gaan.

Bij de rivier zijn we inmiddels bekende gezichten. En we zijn al hele ervaren rivier-overstekers geworden. Ja, je leert wat dingen, in dat Afrika. Een keer was de rivier zo vol, dat we met de pirogue over moesten steken. Zo ook de motor. Ja, een motor kan ook in een pirogue. Nee,de pirogue heeft geen motor. Twee man met een stok doen het werk. En dat is hard werken kan ik je vertellen. De boot moest zijn neus 45graden draaien om rechtdoor te gaan, zo sterk was de stroming. Na de pirogue volgde er nog 100m modderbad en daarna nog een poel met water tot je middel. Hier geen pirogue, dus een nat pak. (heel handig dat we een droge broek bij ons hadden, ahum) Wel weer schone voeten. En de motor, nee die houdt niet zo van een bad, maar die kan je, zo is gebleken, ook op je schouder nemen en het bad doordragen. Nu wordt die pirogue 3 dagen per jaar gebruikt en uiteraard had ik op deze dagen mijn camera niet bij me. Jullie moeten de stoere verhalen dus op ons woord geloven.

Maar goed. Andere dagen is er een ander oversteek-protocol. Als we aankomen worden we vriendelijk verwelkomd door onze vrienden alias motor-duwers die uiteraard een zakcentje verdienen. Niks mis mee, ze zitten tenminste niet te hangen. We stropen onze pijpen op, Joost doet zijn slippers onder de snelbinders. De mannen stellen zich achter de motor op. Joost krijgt het commando langzaam te rijden. Ok, daar gaan we. We rijden langzaam de rivier in, over de betonnen plaat die op de bodem ligt. Het water wordt langzaam dieper en de stroming sterker. Joost heeft al zijn kracht nodig om de motor recht te houden (alsof je een kist aardappels een paar honderd meter moet tillen, aldus Joost), de motor heeft al zijn kracht nodig om vooruit te komen. De mannen achter ons zorgen dat er genoeg kracht is en dat we overeind blijven. Ik mag als een frêle blanke dame achterop zitten en van het spektakel genieten. Aan de overkant van het water lijken de militairen tijdens dit seizoen wat minder praatgraag en wisselt er ook minder geld ongewild van eigenaar. Onze portemonnee gaat wel open voor de duwers die willen weten wanneer we weer terug komen, want dan staan ze uiteraard voor ons klaar. Na de rivier volgt er nog 100m plas en modder en als het net heeft geregend volgt daarna nog 7km klei-glijbaan. 35 km kan een hele reis zijn.

Van de week was het protocol wéér even anders. Maar als ervaren rivieroverstekers werden we daar natuurlijk niet warm of koud van. De duwers gingen de motor de rivier doordragen en wij mochten lopen. De doos met 2000 kopietjes ging op een hoofd de rivier over. Omdat het marktdag was in Maroua was het aardig druk in de rivier, zodat het een beetje op een boulevard leek. Mannen met tientallen kippen aan hun stuur of 100kg hout achterop de fiets kwamen langs, gevolgd door ossenwagens en vrouwen met het een of ander op het hoofd. Daartussen door hobbelden de duwers en dragers om motoren naar de overkant te krijgen en natuurlijk de onvermijdelijke stroom kleine jongetjes die op straat hun vertier zoeken. Met al deze bedrijvigheid zou je zo een terras aan de oever verwachten waar je bilbil kunt drinken en mensen kunt kijken. Bij gebrek aan terras kun je ook midden in de rivier een praatje maken met bekenden, zoals Joost liet zien. Altijd beleefd, waar hij ook is.

De vraag ‘hoe is de weg?' is inmiddels toegevoegd aan het rijtje: hoe gaat het met je, heb je lekker geslapen, hoe is je gezondheid, de familie, je vee, het huis en de kou (!).