Met bokkende geiten achterop de brommer en bokkende burgemeesters op kantoor lijkt ons leven hier wellicht heel avontuurlijk. Veel blogs zijn er voor bedoeld om de thuisblijver vooral te laten weten hoe stoer de blogger wel niet is en hoe avontuurlijk en wild het hier allemaal wel niet is.

Nou lieve lezer, soms is dat ook zo, maar meestal niet. Volgt ‘de reiziger' (degene die zichzelf zo betitelen zijn meestal de grootste wannabe's) gewoon de paden gebaand door de lonely planet, zo volgen wij het dagelijks leven. En met elke graad dat het warmer wordt, wordt dat saaier. De fut is er een beetje uit bij iedereen met het einde van het schooljaar in zicht en dus staan er geen revolutionaire dingen meer op stapel. Er wordt minder gewerkt en meer gesuft, afspraken beperken zich als het even kan tot het begin of einde van de dag. In de middag is mijn lichaam druk bezig om de hitte te weerstaan. En met 50 graden, een kapotte ventilator en een niet comfortabel heet huis is dat hard werken. Om energie te sparen voor dit karwij staat het verstand op nul. ‘Getting through the day' is bijna een dagtaak geworden.

Als deze dagtaak afgelopen is en we blij zijn dat het ‘maar' 40 graden is, kan het lichaam eindelijk uitrusten. Buiten op ons traditionele bed. En dan kan ik er natuurlijk een mooi verhaal van maken over hoe er een schaap naast mijn bed staat te smakken in onze Afrikaanse rurale idylle. Maar toen dat beest naast mijn hoofd mijn etensresten stond op te smikkelen dacht ik alleen maar, beest smak niet zo, ik probeer te slapen. Kut, waar zijn mijn oordoppen? Sinds iedereen buiten slaapt zijn mijn oordoppen mijn beste vrienden geworden. De buurman is namelijk heel goed in niet stil zijn. ‘King of the hill' dat hij denkt te zijn houdt hij ‘s avonds audiëntie, waarbij om beurten verschillende familieleden worden geroepen. Die komen dan achter de muur vandaan die zijn en ons huis scheidt van de onderkomens van de rest van de familie. Aan het volume af te lezen lijkt het alsof hij graag wil dat het hele dorp op de hoogte is van het wel en wee van zijn familie. Met 2 vrouwen, 13 kinderen en 3 kleinkinderen op het terrein kan zo'n avond best lang duren overigens. Een andere manier van niet stil zijn is de hele nacht met de radio of de tv aan slapen en natuurlijk het simpele snurken. En dat kan hij! Oh en dan vergeet ik nog bijna de pratende nieuwe motor van meneer. Een mooie, heel erg glimmende Chinees die praat. Wel alleen Engels, dus ik moet af en toe vertalen. Maar een Chinese motor die Engels spreekt verstaan is niet altijd eenvoudig. Voor de mensen die het nu even niet meer volgen: ik leg het nog wel een keer uit. Mijn oordoppen zijn overigens niet buurman-proof. Zover over een avontuurlijk leven in een Afrikaans dorp.

Tijd voor een ‘change of scenery', op naar Yagoua. Yagoua ligt zo'n 80 km van Dargala, door de brush richting Tsjaad (de foto's kunnen jullie al zo'n week of 2 bekijken). Opvallend was dat het 20km buiten Dargala overal een stuk groener was. Minder lege velden en minder vee die alles opvreten. Het landschap begon te glooien en de weg werd steeds zanderiger (ik begon eindelijk het begrip rivierduinen te begrijpen). En er wachtte ons een alleraardigst stadje. Een beetje zoals je je een wildwest stadje zou voorstellen. Zanderige brede wegen, een plein met een pomp, een geldtransfer, een winkel, een callbox en een salon (ok restaurant). Er was een grote markt Marokkaanse stijl en verderop nog een straatmarkt. Een keur aan verse groente en fruit was te krijgen. Daar kan Dargala echt niet aan tippen. Het centrum werd begrensd door het rivierbed van de Danay, een groene oase die werd gebruikt als groentetuin, bakstenenfabriek, graasland voor de paarden van de lamido en als flaneerboulevard. Het gonsde van de activiteit. Wederom: ook op dat vlak kan Dargala er niet aan tippen.

Grootste attractie was echter de grens. Tsjaad, wat denk je dan?: zandbak, heet, oorlog, vluchtelingen, honger, eh waar ligt dat?. Zoiets? Niet een plek die bovenaan de lijst weekendjes weg staat. Maar mooi was het. Surreëel. In een mist van stof doemde de grenspost op aan de overkant van de Logone. Piroques vervaagden als ze zich een weg baanden door het water. Bootjes gingen heen en weer over de rivier, alsof het het pondje over het Ij was, ipv de grens tussen Kameroen en Tsjaad. Wie heeft er ooit gedroomd over zo'n plek op de kaart weet dat het onmogelijk is om je voor te stellen hoe het zou zijn of dat je er überhaupt ooit zou komen. En daar sta je dan. En dan stelt het niet zoveel voor. Aan elke kant een geïmproviseerde grenspost van gevlochten matten, een vlag en een corrupte douaneambtenaar voor de deur, bootjes die met hun belading heen en weer varen, water, zand en mist. C'est tout. En toch was het betoverend. De hele ochtend hebben we gekeken naar de (smokkel?)waren en mensen die heen en weer gingen. En opeens stond Tsjaad hoger op het lijstje van weekendbestemmingen. En het was maar een steenworp van ons verwijderd. Dus stapten we ook in zo'n mooi bootje en zetten we voet aan land in Tsjaad. Wel uit het oog van de douanebeambte, dus de stempel om het te bewijzen hebben we niet. Wel de foto: Groeten uit Tsjaad, die vorige week al op de site stond. Nou, het was me wat daar in Tsjaad.

Weer terug in het bootje, terug op Kameroenese bodem, de smokkelaars uitgezwaaid en op weg naar huis. Over spannend gesproken; heel leuk die wegen door de bush, maar na 80km heb je vooral een houten kont. Op 50 km van huis mochten we nog helpen om een auto uit het zand te duwen. Geluk voor de chauffeur dat er net een vrachtwagen vol kerels langsreed, het klusje was snel geklaard. Een meneer die van de vrachtwagen (de echte taxi-brushs) kwam op me aflopen en zei: hallo Marjolein. Ik moet op de markt in Dargala al nadenken uit welk dorp mensen komen als ze me gedag zeggen, nu was ik wel even van mijn stuk gebracht. ‘Buurman van Sali',verklaarde hij snel (docent op ‘mijn' school in Hodande, neef van Ibbi en mijn grote vriend). Ah, ok. Ibbi zei al dat ik wereldberoemd ben in Hodande. Toch iets bereikt hier.

Onder het stof gaan we terug naar huis. Terug naar de spanning en sensatie van Dargala. Nog twee maanden.