Niet alles is anders

De lijst van dingen die ik hier niet begrijp is lang. En gek genoeg groeit die lijst elke dag. Maar ondanks dat veel hier anders is, zijn sommige dingen hetzelfde.

Zo kan mijn nichtje van 2,5 de r nog niet zeggen. Dit resulteert in een grappig taaltje met uitspraken als: is niet ellug he? En ik wil klakwolst (ondertiteling: knakworst). Het kleine Chinese van de familie. Nou die hebben ze hier ook, die kleine Chineseesjes. Er zijn echte Chineesjes en er zijn Kameroenese kindjes die ook de r niet uit kunnen spreken. Dat weerhoudt ze er niet van om ons uit volle borst gedag te zeggen als we lang komen rijden: Boooooooooooooonjoulllllllllll, klinkt het dan door de straten. Heel schattig.

Kleine Sawhana was erg blij met de kleurpotloden die ik haar na terugkomst gaf. Denkende dat deze kinderen de in Nederland veel gehoorde kreet: ‘is van mij', niet kende. Maar ook deze bijna kleuter was niet echt blij toen de boodschap vertaald werd dat ze ook dit met haar vele broers en zussen moest delen. Savannah kan overal slapen: in het bed van d'r moeder, tussen de zussen op de grond, tussen bezoek dat naar een luidruchtige televisie kijkt, in het zand op een willekeurige plek in de tuin. Het ligt er maar aan waar ze is op het moment dat ze moe is. De verhuizing van mijn nichtje naar een bed voor grote meisjes was toch wel een happening.

Savannah is heel trots dat ze naar de kleuterschool gaat. Die is dit jaar net geopend. Ze is dus de eerste in de familie die de eer heeft om naar de kleuterschool te gaan. Trots loopt ze met de grote zussen mee naar school, schooltasje op de rug. Zo trots als Savannah, zo trots is onze kleine Belgische vriend Hannes dat hij dit jaar niet meer naar de petit section van de kleuterschool gaat, maar naar de moyen section.

Dan de kleine zus van Savannah, Naima. 3 dagen oud toen we hier kwamen. Een lief, knap babietje met heel veel kroeshaar dat als een laagje dons op haar hoofd lag. Nu is het een tante die wel wat te vertellen heeft en de hele dag thuis en voor de deur rondsjokt en 5 minuten blijft zwaaien als ze Joes of Majol ziet (wat haar betreft heten alle blanken zo). Net als veel kleine meisjes, vindt ook dit kleine meisje het leuk om op de schoenen van grotere familieleden rond te lopen. Liefst van moeders, maar als die niet beschikbaar zijn dan zijn er nog zat schoenen van de vele oudere familieleden over. Terwijl ze op te grote schoenen rondsjokt probeert ze moeders na te doen. Mijn nichtje doet dat door de kamerdeur uit te lopen met de mededeling dat ze ‘naar haar werk gaat'. Naima worstelt wat met een lap die als rok moet dienen, probeert een pop achterop haar rug te binden en legt alles wat verplaatst moet worden op haar hoofd.

Dan de oudere kinderen. Dat zijn inmiddels tieners geworden. Baard in de keel, meisjes die opeens op vrouwen beginnen te lijken. Mijn theatertour- team bestond uit een groep tieners. Aansporing nodig om iets te doen, slappe lach buien onder de meisjes, jongens die te hard met de brommers scheurden, het zal u bekend voorkomen.

Ondanks dat veel hier anders is, zijn sommige dingen zoals ze moeten zijn.