Eind mei 2011,

30 jaar. Hmm, klinkt alsof ‘later als ik groot ben' is gearriveerd. Iets wat lange tijd ver in de toekomst leek en het antwoord was op de vraag van mijn vader wanneer ik eens aan mijn pensioenopbouw ging denken. Ja eh, als ik 30 ben. En nu is het moment daar. Als vrijwilliger doe je niet echt aan pensioenopbouw. Sterker nog, ik heb op mijn 30ste al een AOW-gat van 2 jaar. Het zijn nog steeds zorgen voor ‘later'. Mails van thuis herinneren er af en toe aan dat later al wel een beetje aan het beginnen is: het regent babies, nieuwe huizen en hier een daar een huwelijk.

Op het moment dat ik 30 was, was ik niet echt bezig met later maar met: hoe maak je hier van je verjaardag een beetje een verjaardag. De buurtjes hier zagen het belang van mijn bericht dat we 30 werden niet zo in. Verjaardagen doen ze niet, en 30 maar geen kinderen? In de stad hadden we meer geluk bij vrienden en collega's die gezellig kwamen borrelen en eten in het te dure nasara restaurant van de stad. Dat leek meer op een verjaardag. Ondanks dat het feestje om mijn laatste dag als 20-er te vieren erg gezellig was, was ik toch vooral bezig met naar huis gaan. De vlucht was geboekt, de regentijd was begonnen, het werk stond op een laag pitje, evenals mijn energie en geduld met alle Kameroenese zin en onzin (en dan vooral dat laatste). De volgende dag kwam Aziz mij post brengen van thuis, de kaart van mijn moeder kwam op de juiste dag aan, een hele prestatie!!!

Een week later kregen we een sms-berichtje van een collega: of we wisten dat ons postvak echt idioot vol zat. Dit was natuurlijk een zeer welkom excuus om weer naar de stad terug te gaan. De buurvrouw keek ons voor vertrek aan en vroeg of we zeker wisten dat we wegwilden, en wees naar de lucht. Hmm, donker. Uit de richting waar de regen vandaan komt. Maar we gingen toch. Voor ons een dreigende lucht, achter ons een dreigende lucht. Boven ons bleef het droog. De weg niet, die was hier en daar verdwenen. Normaal was ik al 10 keer teruggekeerd. Wist u trouwens dat een 20 jaar oude peugeot rustig door diepe modderpoelen en ondergelopen wegen kan rijden?

Halverwege: een nieuwe rivier blokkeert de weg. Mensen aan de ene kant en aan de andere kant staan erbij en kijken ernaar. Er worden begroetingen over en weer geschreeuwd. Sommige gaan op hun motor liggen slapen, andere maken een praatje. Een raadslid vindt het een mooie gelegenheid om Joost nog eens uit te leggen wat er mis is in Kameroen. Dit is precies waar ik genoeg van heb gehoord en ik verplaatst me naar de waterkant. Het water komt manhoog. Een niet zo slimme durfal probeert met zijn motor flink gassend aan de overkant te komen. Hij wordt meegenomen door de stroming. De motor eindigt onder water en blijft in wat bosjes hangen. De durfal klimt aan wal en wordt vriendelijk uitgelachen door zijn publiek. Het half uur daarnaar wordt het vermaak verzorgt door wat heren die proberen de motor weer uit het water te vissen. En dat lukt niet. Ook hier staan de beste stuurlui aan wal: van de kant worden allehande adviezen geroepen. Ondertussen wordt er naast me een koeienkop verhandeld. Gezelligheid kent geen tijd; niemand die roept ‘dat ie door moet', 2 uur later is het water gezakt tot kniehoogte en kunnen we verder.

En daar waren ze dan, de kaarten. Veel, leuk en lief. Een muziekkaart van Riet, tekeningen van de nichtjes, foto's, zelfgemaakte kaarten uit Brabant; Nooit gedacht dat een verjaardagskaart zoveel kon betekenen, maar ver weg van huis in een vreemde omgeving is het fijn als je weet dat je niet vergeten bent. Een week later: nog een lading kaarten. Een groot stuk muur in ons huis kunnen we er inmiddels mee behangen. De jarige varkentjes en beertjes en de Hollandse landschapjes lachen ons toe.

Maar het feest was nog niet over. Eenmaal thuis was de boodschap ‘dat het nog wel gevierd ging worden'. Een week later deden de moeders wel wat eigenaardig. Maar waarom, dat hadden we echt niet verwacht. Daar stonden dan familie, vriendjes en vriendinnetjes, allemaal bij elkaar voor ons! Een zeldzame mooie dag in de zomer van 2011 was voor ons feest, met picknickkleedjes in het veld, ballonnen en slingers aan de bomen, kasteel Groeneveld op de achtergrond. Een plaatje uit de film.
Toen we aankwamen was het natuurlijk duidelijk wat er gaande was, maar toch dacht ik: he, wat doet Wouter nou hier. En Gerke????? He, daar is de familie Lokkerbol. En dat moet mijn nieuwe achterneefje zijn, hoe komt die nou hier?

Het was gezellig en veel te kort. Dank aan iedereen, jullie hebben ervoor gezorgd dat 30 jaar geen vergeten verweg verjaardag is geworden, maar een zeer memorabele. Dat wilde ik een half jaar na dato nog even kwijt. Oh ja, mocht mijn vader weer iets vragen over pensioenen, later als ik groot ben begint tegenwoordig bij 35.