Beesten

Ons woonerf zou in Nederland een soort kinderboerderijtje zijn. Ik weet nu al dat ik mijn beestenbuurtjes in Nederland ga missen. Er zijn een stuk of 10 schapen die ik de eerste weken voor geit aanzag. Een schaap is tenslotte een beest met een jas, en een geit is een soort van schaap zonder jas. Das heel makkelijk. Ik had eigenlijk, heel oppervlakkig van me, nooit verder gekeken dan ‘de jas'. We dachten met het Offerfeest dan ook dat er 4 geiten werden geslacht en snapten maar niet waarom het toch het Fete du Mouton werd genoemd. Ook boerenzoon Joost had hier moeite mee, maar hij was wel de eerste die ‘tot inzicht' kwam. De geiten waren schapen. En ja hoor, ze hadden inderdaad niet zo'n eigenwijs geitenhoofdje. Jammer, ik hou wel van die eigenwijze beesten. Maar schapen zijn ook lief. Ze lopen de hele dag rond te scharrelen om zo hun kostje bij elkaar te zoeken. Wat ze vinden, ik weet het niet, maar ze vinden blijkbaar wat, want uitgehongerd zien ze er niet uit. Na een wandeltje door het dorp komen ze af en toe thuis weer even uitrusten. Ze weten namelijk zelf waar ze wonen. Op het heetst van de dag vinden ook zij het tijd voor een siesta en staan ze dan loom tegen een muur in de schaduw aangeleund en ook de auto is een favourite ‘hangplek'. Als het weer is afgekoelt gaan ze weer op onderzoek uit. Als de deur van het huis van de buurman openstaat is dat natuurlijk een uitermate goede gelegenheid om te kijken of er binnen wat te snacken valt. Beetje jammer als ie dan thuis is, want dan wordt je weggejaagd. De keutels op zijn terras geven wel aan wat ze daar van vinden. Daarna komen ze bij ons voor de deur staan blaten. Er wil namelijk nog wel eens wat groenteafval onder een bosje verstopt worden. 's Avonds gaan de schapen in hun hok, 10 stuks met zo'n beetje allemaal een kleintje. Heel gewillig staan ze in het voor hun bestemde ommuurde stukje van de tuin. Ze krijgen wat graanstengels om op te kauwen, de kleintjes liggen onder moeders en de moeders staan onder het kauwen wat voor zich uit te staren. En gelijk hebben ze, want de sterrenhemel waar ze onder staan is prachtig. Geen gedoe dus, met die schapen.

Dan hebben we de kippen. Er zijn drie kippen en ze zijn van de drie oudste kinderen. De kippen hebben pasgeleden kuikens gekregen. Ook die weten allemaal waar ze wonen en scharrelen de hele dag op het erf en in het dorp rond. Ze vinden zelf hun kostje wel bij elkaar. 's Ochtends worden we gewekt door het vrolijke gepiep door de vele kleintjes. Hier geen reigers, dus ze worden allemaal groot (een beetje hetzelfde als bij de mens door de verbeterde gezondheidszorg). En piepen ze er allemaal vrolijk op los. Na Allah, worden we ofwel door het geschreeuw van pa, of door spelende kinderen of door blatende schapen of door piepende kuikens gewekt. Als de deur openstaat komen ze soms even langs wippen. Het opstapje is een hele klim voor de kleintjes maar ze kunnen het! Niet allemaal even goed, dus als de slome van het stel eindelijk boven is, is de rest al op de terugweg en is het rennen geblazen om weer bij moeders te komen. De kleintjes worden al groot. Ze krijgen veren en vleugels en het gepiep klinkt ook al anders. Baard in de keel. Het worden al echte pubers. Al snel kan de volgende ronde kleintjes beginnen en wordt het piepende orkest nog groter!