Aan de slag met de kids!

Deze weekfans gemaakt bij de kinderen. Werd een beetje moe van het binnen zitten en Frans leren. Een van dedochters en een vriendinnetje komen regelmatig zwaaien (er komt nog niet zoveel Frans uit deze meisjes) en ik had bedacht dat ze het misschien wel leuk vonden om te tekenen.Had wat kleurstiften en potloden meegenomen uit Nederland. En leuk, dat vonden ze. Eerst wisten ze niet zo goedhoeof wat, dus ben ik wat bloemetjes en huisjesgaan tekenen, en al snel kregen de smaak te pakken. Ze hebben 4 uur lang zitten tekenen, na 4 uur zaten er geen 2 maar 10 kinderen. ook de broers van 12 en 14 vonden zich niet te stoer om met hun kleine zusjes te gaan tekenen.Wel grappigdat ook hier de jongetjes auto's, motoren en geweren tekenen en de meisjes bloemetjes en zo.Ze hebben wel een sterkerolverdeling thuis, maar qua tekeningen zien ze nooit typische jongens of meisjes boeken, pa en ma doen nooit wat methun kids (das normaal hier) dus daar hebben ze het ook nietvan. Na afloop kwamen ze de tekeningen 'inleveren', inclusief naam en klasnummer. Ze wisten niet zo goed wat ze er mee moesten. Mijn suggestie ‘voor je moeder' begrepen ze niet echt, een bed hebben ze niet dus daar kan het ook niet boven hangen, dus dan maar weer terug geven aan degene waar het papier vandaan kwam. Het feit dat we de tekeningen bewonderden was leuk voor ze, want ook complimenten geven zit er hier niet in. 's Avonds kwamen ze er achter dat ik de tekeningen op de deur had geplakt, en moest moeders toch het resultaat even komen bewonderen. De kinderen waren allemaal druk met het aanwijzen van ‘hun' tekening. Volgende dag om 9.00, klop klop. Wanneer we weer gingen tekenen.Wat een succes! Aancreatieve vorming doen ze hier niet zoveel, dus ik was al lang blij dat ze het mooi vonden. Ze gaan alleen 's middags naar schoolen ik moest ze ongeveer de deur uitschoppen. Dag erna, zelfde liedje. Toen kwam moeders vertellen dat ze eigenlijk niet naar schoolwilden, omdat ze gingen tekenen voor de nasara. Vond ze wel mooi, ze weet ook wel dat dat niet onze bedoeling was.Bijkomend voordeel is dat ik niet meer te boek sta als Madame Joost maar als Marjolein of iets in die richting.

Inmiddels had de halve buurt lucht gekregen van de kleuractiviteiten en is het papier op, evenals sommige stiften. Op het moment is het dus even rustig aan het tekenvlak, de voordeur hangt vol. Ook het elastieken is uit, ik heb het Nederlandse liedje met bijbehorend elastiekendansje nog niet voor kunnen doen.

De nieuwe activiteit is Engels. Ik heb en klasje Engels opgezet, waarbij de helft van de klas bestaat uit de kinderen van de buren. Achter in de tuin heb ik op de muur een schoolbord geverfd met behulp van de meisjes, die allemaal mee kwamen helpen schuren. Een paar matjes op de grond onder de boom en de school was klaar. Op woensdagavond, in het laatste zonlicht probeer ik zo'n 10 kids een beetje Engels bij te brengen. De kleine zusjes schuiven af en toe ook nieuwsgierig aan en schrijven met een uiterst serieus gezicht mee met de les. Op zich was dat de droom: een boom, een schoolbord en een paar kids. De werkelijkheid is iets minder rooskleurig. De kids zijn leuk en ze komen vrijwillig. Maar het leren gaat zo moeizaam, dat ik me afvraag wat ze op school doen en hoeveel wijzer ze ervan worden. Ik wordt er in ieder geval wijzer van hoe het onderwijs hier blijkbaar in elkaar zit. Ze wonen de les bij met enthousiasme, maar doen vaak hun eigen ding. Leertips worden niet opgevolgd, het enige wat ze uit zichzelf doen is van het bord overschrijven, ook als ze niet snappen wat er staat. Zelfs als ze er herhaaldelijk op worden aangesproken, aanwijzingen krijgen of een medeleerling het in de moedertaal uitleggen dringt het bij sommige nog steeds niet door. Ik mis bijna mijn bijdehante Nederlandse leerlingen. Waarom of hoe, die vraag lijken ze zich niet te stellen. Ze kunnen misschien wel leren, maar ze weten duidelijk niet hoe. Ze leren dus ook niet, ze zitten alleen in de les. En om ze te leren leren moet er nog een flinke slag geslagen worden. Tot nog toe lijk ik vooral Chinees voor ze te spreken. Maar hopen dat de aanhouder wint.