Frida is nu al een paar weken van huis en inmiddels hebben we de hoop om haar terug te zien en van de lekkere eitjes te mogen genieten opgegeven. Omdat we blijkbaar geen talent hebben voor het kippenboeren hebben we het maar opgegeven. Inmiddels moeten we voor een ei weer naar de winkel om vervolgens maar af te moeten wachten of ze nog goed zijn. Van de smaak weten we zeker dat het minder lekker is dan de eitjes van Frida en Coby.

Het erf is echter niet kiploos. De kippen van Abdu lopen allebei vrolijk rond, ieder met een flinke kinderschare om zich heen. De baas van de twee is door Joost tot Gerdien gedoopt. Gerdien is wit, heeft een lange kale nek en een bitcherige kop. Als het een mens zou zijn, zou het een soort Mrs. Bucket/Bouquet zijn uit Schone Schijn. Hooghartig, dominant, over anderen heen walsend en willen imponeren. Onze ter ziele zijnde kipjes moesten het ook ontgelden. Gerdien zorgde er wel voor dat het duidelijk was wie de baas was. Ondertussen wrong ze zich in allerlei bochten om bij de haan in het gevlei te komen. Het succes hiervan piept nu op het erf rond. Van alle kipjes die deze ‘winter' in een goedgeorganiseerde hierachie op het erf rondtokten zijn alleen Gerdien en een nog niet door Joost gedoopte Barneveldse moeke over. Aangezien ze hadden besloten om hun eieren in hetzelfde nest te leggen, hebben ze dit ook samen uitgebroed. Ze lopen nu allebei rond met kindjes achter zich aan, ieder met eigen kindjes en wat geadopteerde kindjes. Die van Gerdien zijn te herkennen aan de lelijke kale nekjes die, nu de donzige weekjes voorbij zijn, zichtbaar worden. Voor feeks Gerdien toch wel bijzonder genereus gedrag.

Deze week kwam Gerdiens ‘Bucket/Bouquet'-karakter weer boven. De moedersclub van Ecole Primaire Ouro Zangui had namelijk besloten mij te willen bedanken. Een week eerder hadden ze Ibrahim al gevraagd of ze me geen benzinegeld konden geven. Nee, verzekerde Ibrahim ze, dat was echt niet nodig. Ja, het woord volontaire is soms verradelijk, want deze dames kunnen van mijn salaris alleen maar dromen. Maar goed, er moest iets komen, hadden ze blijkbaar besloten. De dames van Ouro Zangui zijn namelijk vastberaden. Ze komen altijd in groten getale, hebben regelmatig bijeenkomsten waarbij geld in de pot wordt gelegd en ze verdienen geld door in het oogstseizoen gierst op te kopen om dit vervolgens in de tijd van schaarste weer te verkopen. De dames van Ouro Zangui willen dus wat. Wat, dat weten ze nog niet precies. Maar wellicht dat die nasara mevrouw dat wel weet? We zijn nog maar in de onderzoeksfase, er is nog niks besloten, er zijn nog geen concrete plannen, dus ze weten nog niet wat ze aan me gaan hebben. Ik weet dus niet zo goed wat ze nou zo geweldig vinden, maar dat ze het geweldig vinden is duidelijk. Misschien omdat ik de eerste ben die om hun mening vraag, hun aanwezigheid op een vergadering van de school net zo belangrijk vindt als die van de heren? Wie zal het zeggen.

Donderdagmiddag stond ik al met mijn rugzakje en helmpje klaar voor vertrek toen de directeur me kwam melden dat de dames me nog even wilden bedanken. Okay, dacht ik, dan doen we nog een rondje handen schudden. Maar nee, het was een kennismaking met mijn 2 nieuwe vrienden: 2 heuse hanen vielen me ten deel! Enigszins perplex en verrast wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen. Dan maar alle vrouwen een knuffel en met z'n allen, inclusief de hanen natuurlijk op de foto. Na mijn uitleg over de betekenis van mijn achternaam was het feest helemaal compleet. Nu zal ik eerlijk bekennen dat ik nog steeds een Miep ben die die beesten niet durft vast te houden, dus dat mocht Ibbi opknappen. Goed, de hanen ieder aan een kant van het stuur, lijfje op de tank en hoofdje op de schoot van Ibbi, zo togen we naar huis. Daar moesten de nieuwe aanwinsten uiteraard bewonderd worden door Joost en de buren.

De ene haan is nog een haantje die rustig zijn weg vond. De ander is echt een haan met hoofdletter H. Een grote, mooie, rode kam, een ronde borst en prachtige roodbruine en groene veren die op zijn kont als een pluim uiteenstaan. Hij paradeerde het hele erf over om in elk hoek zijn stem te verheffen om zijn aanwezigheid duidelijk te maken. Dit ontging Gerdien natuurlijk niet, die was er als de kippen bij. Eindelijk een nieuwe haan in huis, de oude was aan ‘de kou' bezweken). En het was duidelijk dat die voor haar was, als ‘hoofdkip' van het huis. Maar de haan had anders besloten. Na een uur in zijn nieuwe onderkomen stond hij gemoedelijk naast moeke bij het waterbakje toen hij zijn kans schoon zag. Hij liet er geen gras over groeien zal ik maar zeggen. Abdu was blij, nu hoefde hij niet meer op zoek naar een echtgenoot voor zijn kip. De buurvrouw vond het tijd dat er nu een kip van iemand anders op onze haan af zou komen. Dat wachten we nog even af. Ondertussen blijkt de one time bij het waterbakje een structureler karakter te kennen. Niet meer dan een halve meter van elkaar verwijderd lopen moeke en de haan nu elke dag over het erf te scharrelen. En Gerdien, die heeft het nakijken.............

Oh, de 2 hanen hebben nog geen namen. Als jullie door deze kippensoap inspiratie hebben gekregen horen we het graag!