Ousmanou had het al voorspeld. Elk jaar ‘neemt' de rivier wel een of een paar kinderen mee. Werk van de duivel.

Afgelopen zaterdag op de weg Yoldeo-Dargala. We kwamen terug van een praatje met een gemeenteraadslid/ president van de schoolraad. Midden op de weg, bij een poeltje staat een club mensen. Geen idee waarom. We rijden voorbij maar zien niks bijzonders. In de menigte zie ik een bekend gezicht. En dan moet je stoppen. En een hand schudden. En vragen hoe het gaat (en de familie, het huis, de geiten, de gezondheid etc). Nou, met hem ging het wel goed. Maar met een dorpsjongen ging het minder goed. Die was namelijk verdwenen, in de poel. Er stond iemand in de poel die met handen en voeten het water en de bodem afzocht. Blijkbaar met weinig succes.

Eh, nou, dat is niet zo mooi. Hoe lang is hij al onder? 2 uur. Hmm, dat komt niet meer goed. Hebben ze hem nog altijd niet gevonden? Nee, hij is verdwenen. Europeaan als ik ben begon ik mijn Europese vragen te stellen. Kon hij niet zwemmen? Weet ik niet, maar het water is niet diep. Hoe oud was hij? Tien. Ok hij kon dus staan dacht ik bij mezelf. Is de stroming sterk? Er is geen stroming, het is een poel. Ja, natuurlijk. Is de modder een soort drijfzand? Hmm, er staat nu een jongen in het water die daar geen last van lijkt te hebben. Mijn verklaringen voor deze verdrinkingsdood waren uitgeput. Of mijn gesprekpartner begreep dat mijn vragen voortkwamen uit de diagnose verdrinkingsdood weet ik niet. Zijn enige antwoord was: hij is verdwenen. Dat was blijkbaar voldoende uitleg.

‘Andere krachten Marjo', zei Joost. Oh, oh ja. En we reden maar verder. Je weet maar nooit.

Oh ja, Ibrahim meldde nog dat als de familie het lichaam terug wil ze een geit moeten slachten. De duivel houdt blijkbaar ook wel een lekker hapje. Volgende keer meer over wezens die van lekkere hapjes houden..........