In de jaren 50 verschenen ze op eens. Hordes blanken. Wat ze doen kwamen was de lokale bevolking van 50 man sterk niet helemaal duidelijk. Ze waren wat met aarde aan het schuiven dus ze zullen wel wat aan de weg doen, zo werd gedacht.

50 jaar later doet Maga verdacht logisch aan. De straten zijn geordend in een gritpatroon, school en kantoren liggen aan de hoofdstraat en het busstation meteen naast de markt. Dit geheel wordt omgeven door veel bos. Aan de rand van het dorp, door groen omgeven ligt de verlaten country club en het hotel met zwembad. De attractie van Maga is het meer. Een enorm meer dat gevoed wordt door de grensrivier de Lagone die Kameroen van Tsjaad scheidt. Het voelt goed om over een dijk te rijden en uit te kijken aan de eindeloze watervlakte aan de ene kant en de eindeloze groene vlakte aan de andere kant. Op water zijn kleine visserbootjes te vinden en als je geluk hebt valt er een hoofd van een nijlpaard te onderscheiden. Over de groene vlakte, te midden van palmbomen, zijn kleine dorpjes verspreid die worden gescheiden door de eindeloze rijstvelden. Af en toe wordt de dijk onderbroken door een soort sluis, de deuren die het meer afsluiten van het achterland en zo af en toe water toelaten in de irrigatiekanalen die het achterland voeden.

Dat is wat de blanken kwamen doen. Een meer aanleggen. En dat is gelukt. Ook het irrigatieplan heeft gewerkt. Er wordt volop rijst geproduceerd. Dit heeft ongetwijfeld de voedselzekerheid verbeterd in dit vijandig klimaat en ook voor de welvaart zal het geen kwaad gedaan hebben. De bevolking is zeker verduizendvoudigd. De bevolking was niet gekend in dit enorme infrastructurele project en was uiteraard niet geconsulteerd. Typisch. Kennen de meeste dorpen in de omgeving een paar versschillende bevolkingsgroepen,Maga kent nu een mengeling van vele bevolkingsgroepen. Groepen die op de nieuwe mogelijkheden zijn afgekomen, anderen die door het water verdreven werden of juist door de nieuwe droogte die het gevolg was van het nieuwe meer. Nog steeds geeft dat problemen tussen groepen die hun land verloren hebben en groepen die de nieuwe groepen op hun land niet accepteren of het gebruik van hun land door deze groepen als vrijbrief zien om hun vee te stelen.

Aan het hoofd van deze regio staat de sultan. Ooit dus sultan van een paar kleine dorpjes aan beide kanten van de rivier, nu het hoofd van alleen de flink uit de kluiten gewassen Kameroenese zijde van de rivier. De ontwikkelingen hebben hem geen windeieren gelegd. Maar dat kent ook zijn keerzijde. Dingen veranderen. De vorige sultan, de vader van de huidige sultan had 100 vrouwen en zoveel honderd kinderen. Zijn zoon heeft andere ideeën over familie planning en heeft slechts 4 vrouwen en vier kinderen. Twee van zijn vrouwen hebben geen kinderen. Dat is voor een Afrikaanse vrouw geen sinecure. Ook geen sinecure is dat ze het paleis slechts enkele uren rond de schermer mogen verlaten en dat er geen mannen in het vrouwenkwartier zijn toegestaan. Dat is dan nog niet veranderd. Andere dingen veranderen wel. Ook andere tradities verdwijnen. Zo eroderen de prachtige traditionele huizen die bescherming bieden tegen hitte en kou langzaam weg door wind en regen, elk seizoen een beetje meer. De kennis over de bouwstijl lijkt te zijn verdwenen en de laatste exemplaren worden onderhouden. Ook het traditionele paardenraces en dansen lijkt langzaam te verdwijnen. De sultan maakt zich zorgen. De oude man, drager van de tradities, is moe. Voor het tweede jaar worden de festiviteiten van het Offerfeest afgezegd. Terwijl het sultanaat hiervoor nationaal bekend om is. Wie gaat het stokje overnemen voor het te laat is. Ontwikkeling en tradities, alles heeft zijn keerzijde.

Tradities, men lijkt de oorsprong te zijn vergeten: waarom zoveel vrouwen, welke voorwaarden. Waarom en wanneer ben je een grote man? Is het goed om traditionele systeem in stad te houden. Waarom willen ngo's werken met deze structuren, doen wat de bevoling hbewlangrijk vindt, terwijl ze vaak niet in staat zijn problemen te overzien of omdat leiders andere belangen hebben terwijl wij ervan uitgaan dat ze in belang van hun volk handelen.