Lieve allemaal,

Het is even geleden dat jullie wat van ons gehoord hebben, maar we zijn jullie niet vergeten hoor! Andersom hopelijk ook niet. We moesten even bijkomen van de reis, 4 weken je moeder en schoonmoeder om je heen is niet niks;)! We zijn inmiddels weer terug en na een paar dagen wennen zitten we weer vol in het dorpsleven.

In december is er op de achterkant van de IS, een blad over internationale samenwerking, een artikel over/door ons verschenen. Voor de geinteresseerden, kijk op: http://www.vso.nl/Images/IS%20-%20Veldwerk%20dec_tcm80-29877.pdf

Verder zijn er nieuwe foto's met een impressie van de vakantie met de mama's.

En hieronder een verhaal van hoe een van'de mama's' het vond in 'Afrika'. De volgende keer weer meer van ons.

Liefs,

Joost en Marjolein

Zoals eenieder op de weblog heeft kunnen lezen dat 'de-moeders-van' Marjolein en Joost een bezoek aan hun kinderen hebben gebracht in Kameroen, is het wellicht interessant dit stukje Afrika door de ogen door een van hen te meebeleven. Ik ben Petra, de moeder van Marjolein, en kan in algemene termen zeggen dat het een bijzondere, once-in a-lifetime reis is geweest, die ik niet had willen missen! Ik heb zeker niet het schrijftalent van mijn dochter, maar wil graag een stukje van mijn ervaring met je delen. Zo'n stuk waarvan je zegt:

Goh, dit is nou echt Afrika.....

Ik heb 2 dagen uit mijn reisdagboek gehaald, waarover dit stukje zal gaan.

31 december, ook daar oudejaarsdag. We zijn 3 dagen eregast geweest in Dargala, en we vertrekken naar Maroua, Mar en Riet met de bus, inclusief de bagage, en Joost en ik op de brommer: grote plastic zak vuile was voor op de benzinetank, rugzak achterop, slingeren we tussen de gaten en stenen over de zandweg, een grote rode wolk achter ons latend, onder een heerlijk tropenzonnetje naar de missie in Maroua. Daar wassen we op het handje een flinke was weg, zodat we schoon het nieuwe jaar in kunnen! Oudejaarsavond vieren we met nog een aantal volontiers en een vader uit Engeland die ook zijn dochter bezoekt met een heerlijk diner in een typisch blank restaurant. Om 12 uur krijgen we een taartje met een sterretje erop, zodat we stilletjes het nieuwe jaar begroeten. Meer vuurwerk hebben we namelijk niet gezien.

Het nieuwe jaar beginnen we met een uitstap naar Rumsiki, een plaats in het Mandaragebergte, aan de grens met Nigeria. Mar had een mooie binnendoorweg door de bergen bedacht, maar dat bleek voor onze auto met prive-chaffeur teveel van het goede. Niet dat de weg niet mooi was, meer dan dat. En overal werden we opgemerkt met onze witte koppen die uit de auto staken, en na van de eerste schrik te zijn bekomen, waren het vooral de kinders die ons luidruchtig een' Bonne Annee' toeschreeuwden. Aan de kwantiteit van de wensen kan het niet liggen als het geen ‘bonne annee' zou worden......Het toetert nog wel eens na in mijn oren. Maar onze weg naar Rumsiki was een mission impossible, en we moesten op een gegeven moment besluiten terug te gaan, om er via een iets betere weg ons doel te bereiken. Ja, wegen in Kameroen, vol verrassingen! Zo heb je ze hier niet meer! Het was al donker-aardedonker- toen we na veel zoeken bij ons hotel aankwamen. Prima hotel, dat wel.

2 januari.

We gaan wandelen in een beroemd stukje Kameroen, Rumsiki, een bijzonder landschap met grote rotspieken overal. We hadden al een gids geregeld, want hier doe je alles met een gids. Prima, het kost haast niets en dragen graag je rugzak. Ook onze prive-chauffeur wandelde mee. Eerst daalden we de berg af, een soort krater, maar dat was het niet. Het pad was smal en glad, en de chauffeur, Bashir, vreesde voor de goede afloop van de dames op leeftijd. Dus bood hij mij ondersteuning waar nodig, en ik heb hem toegestaan dat te doen, zodat ook hij het gevoel had onmisbaar te zijn geweest! Het is een prachtige wandeling geweest, maar ook pittig, vooral toen we de berg weer op moesten. Ja, Bashir en de gids hadden hun handen vol aan ons!!

Terug in ons hotel, bezweet en moe, wilden we een frisse douche nemen voor we weer vertrokken naar Maroua. Maar, Afrika-o Afrika, en kwam geen water uit de kraan....

Dan maar zo schone kleren aan. Alles weer in de koffer, de auto gepakt, starten, en..

Geen leven in de auto te krijgen. Niet helemaal een verrassing, want op de heenreis hadden we de auto ook al een paar keer aan moeten duwen. Motorkap open, en binnen de kortste keren staan er vele donkere ogen te staren naar het motorblok, dat ook daardoor niet ineens ging ronken! Er wordt gebeld met iemand die verstand van auto's heeft, en die constateert dat de accu leeg . En degene die dat kan verhelpen woont in een dorp 10 km. verderop, hetgeen hier betekent, meer dan een uur reistijd. Ik ben ondertussen op bed gaan liggen, doodmoe van de wandeling, en inschattend dat het wel even kan duren, dit grapje.

Als de auto gemaakt is, is het bijna avond, en donker. En rijden in het donker is, vanwege de slechte wegen en de veiligheid, niet aan te bevelen. Maar, als we niet op tijd in Maroua zijn, missen we de bus de volgende dag, de bus op weg naar het zuiden. Wat te doen. Er staat een prachtige 4-wheeldrive voor de deur van het hotel, aanlokkerlijker dan onze onbetrouwbare auto. Die kunnen we huren, maar wat doen we dan met onze chauffeur? De eigenaresse van het hotel en de mooie auto biedt aan, om als achterban te dienen. Mochten we stranden in de rimboe, dan kunnen we haar bellen, en worden we opgehaald, en kunnen we de nacht doorbrengen in haar hotel. We vinden het een geruststellend idee, en gaan op pad. Het gaat goed, slechts een keer slaat de auto af, en als we hem samen aanduwen, kunnen we onze voeten niet eens zien, zo donker is het. Maar we komen in de loop van de avond in Maroua aan, veilig en wel. We hadden er een hotel gereserveerd vlak bij het busstation. Hongerig gingen we na aankomst naar de eetzaal, alwaar we na wat wachten een menukaart voor ons neus kregen gesmeten. En of we meteen konden bestellen. Nou, of we even mochten kijken wat er op de menukaart stond. Met een verveeld gezicht liet de serveerster ons alleen, en toen ze na een uur wachten nog niet terug was geweest, en iedereen vertrokken was, en alleen de tl-lamp boven ons tafeltje nog aan was, begonnen we behalve heftige honger nog een ander vreemd gevoel in de maag te krijgen. Dus toen de vrolijke serveerster weer verscheen, stapte Mar erop af met de vraag of we konden bestellen. Met een onbewogen gezicht meldde ze echter: nous sont ferme... Wat kwam dat goed uit na zo'n dag! Gelukkig liet Mar het er niet bij zitten, en deed haar beklag bij de baas. Even later hoorden we de pannen kletteren, en ja, na een half uur kwam zowaar een heerlijke maaltijd op tafel.Het liep tegen twaalven, moe en uitgehongerd waren onze borden snel leeg, en doken we ons bed in. Want om half 8 moesten we klaar staan bij het busstation, waar onze grote reis naar het zuiden weer zou beginnen.

We hadden geluk, al snel werden onze onmogelijke namen door de man met de grote toeter de lucht ingeschreeuwd, en zouden we de komende 10 uur in deze bus doorbrengen, slechts een keer stoppend voor het gebed.

En als je dan in gedachten verzonken het Afrikaanse landschap aan je voorbij ziet trekken, de kleine dorpjes met de hutjes met rieten daken, de spelende kindertjes, de handeltjes langs de weg, de kuddes koeien, bergen, vlaktes, alles onder de brandende zon, dan denk je onwillekeurig:

Goh, dit is nou echt AFRIKA!

Een impressie van

Petra