Misschien kunnen jullie je de kleine Sawhana nog herinneren. De op een na jongste spruit van de familie die een flinke keel kan opzetten. De spruit die bang is voor de nasara's en angstvallig voorbij holt. Het doodsbange meisje dat bij wijze van shocktherapie door alle vrouwelijke leden van de familie voor onze deur werd geduwd om ons een handje te geven. De tweejarige die soms groot en soms ook nog even klein wil zijn.

Dat was de oude Sawhana. Sawhana heeft een namelijk een beslissing genomen. Een beslissing die onze dagen in Dargala toch een beetje een ander tintje geven. Sawhana lijkt de ‘ik ben 2 en ik zeg nee'- fase langzaam achter zich te laten.

We kennen allemaal wel een moment in ons leven dat alles veranderde. Een moment dat dingen een nieuw perspectief gaf of een ontmoeting die alles een andere koers gaf. Sawhana had zo'n moment, op 11 februari wel te verstaan.

11 februari is naast de verjaardag van mijn lieve broer ook internationale jongerendag. En dat wordt hier uitgebreid gevierd. En een feest betekent hier naar goed koloniaal Franse gewoonte een defilé. En op jongerendag is dat een mars van schoolkinderen begeleid door hun docenten die met een dwingend fluitje naast hun ‘troepen' lopen. De mars gaat langs een tribune vol met hoge heren die al zingend worden bejubeld. Voor de tribune stopt de mars en dansen en zingen de kinderen. De burgemeester, de sous-prefect, de president en de geweldige democratie van Kameroen worden toegezongen (nee hoor, ik ben niet cynisch).

Dit jaar was er een school die een beetje leven in de brouwerij wou brengen. Hun dans werd opgeleukt door een persoon in een stropak en met een masker op. Stromannen kennen ze hier wel, maar nog niet in deze vorm! De persoon was letterlijk ingepakt in een laag stro. De kleine Sawannah stond blijkbaar in het publiek en wist niet wat ze zag. Dit was wel een heel vreemd figuur. Dat zouden wij ook denk als je een vogelverschrikker op je af zag komen, nietwaar? Ze keek naar de stroman, naar zichzelf en daarna naar die vreemde bleke wezens die op de tribune zaten. Ze keek, vergeleek en trok haar conclusies. Daarna vertrok ze naar huis om haar moeder verslag te doen. Ze deelde haar moeder mee dat ze niet meer bang voor ons was. Want, aldus Sawhana, we waren bij nader inzien toch niet zo raar. Niet zo raar als wat ze die ochtend gezien had. En daarmee was de stempel ‘raar' die zo zwaar op ons drukte verdwenen. In plaats van gejank, angstige blikken of een voorbijrennende Sawhana kunnen we ons 's ochtends nu verheugen op een zwaai en een heuse ‘Bonjour'. En als het echte een goede dag is, dan krijgen we misschien wel een handje.

De dagen van ‘ik ben twee en ik zeg nee' lijken voorbij. Ze moet onderhand ook al wel drie zijn. Kleine meisjes worden groot. 11 februari 2011, een memorabele dag.