Relaas van een dorpshoofd

Die lui van de ontwikkelingsorganisaties zijn goed de weg kwijt!

Als dorpschef speel ik een belangrijke rol in de ontwikkeling van mijn gebied; ik word wel eens uitgenodigd voor een bijeenkomst bij een van de ontwikkelingsorganisaties die in Maroua actief zijn. Daar praten we dan vaak over zaken als school, vrouwenzaken of economische ontwikkeling. Ze zijn altijd zeer erkentelijk voor mijn komst; dit blijkt wel uit de dagvergoeding die ik dan krijg. Bij terugkomst in mijn dorp bespreek ik de onderwerpen met mijn notabelen, we doen echt veel aan ontwikkeling!

Ik ga dus meestal met de motorfiets naar de stad toe. Het is eigenlijk wel logisch dat de organisaties niet naar mijn dorp komen want in de school zelf kun je niet werken (ingestort, we wachten tot de staat of een donor het komt repareren), bijna niemand spreekt Frans en onze vrouwen zijn véél te druk en te verlegen om aan dit soort zaken deel te nemen.

Maar wat er gisteren is gebeurd! Een witte mevrouw stond ineens voor de deur, en ze was niet alleen maar met acht jongelui van het Lycée de Dargala; ze kwamen zomaar op vier brommers aangereden. Of ze met de jongelui een paar toneelstukjes op mocht voeren ter promotie van onderwijs. Witte mensen moet je te vriend houden (misschien komt ze de school wel repareren) en het zal wel goedgekeurd zijn door de autoriteiten, dus ik gaf mijn toestemming.

Vijf van mijn notabelen kwamen bij mij in het zand zitten, en een horde nieuwsgierige kinderen verdrong zich rond het plein. Wat mij betreft kon het beginnen, maar de witte mevrouw ging (zonder mijn toestemming!!) met twee schoolmeisjes van deur tot deur om alle vrouwen mee te nemen naar het plein; en dat terwijl de vrouwen druk bezig waren met gierst stampen, water halen, kinderen zogen en op de kinderen letten. Mijn notabelen hadden de boodschap wel door kunnen geven! Maar nee hoor, tien minuten later zaten er wel honderd vrouwen bij elkaar aan de rand van het plein.

In een van de toneelstukjes werd uitgebeeld waarom het verstandig is je dochter naar school te sturen in plaats van haar op haar veertiende aan een goede echtgenoot te helpen in ruil voor een vergoeding voor het grootbrengen. Hier hebben we het in Maroua ook wel eens over gehad en dat is hoe het hoort; dit soort zaken hoort ook met verantwoordelijken besproken te worden. Maar deze mevrouw komt hier aan al mijn mensen, nota bene in het Fulfuldé, uitbeelden waarom zij misschien hun gedrag en gewoonten zouden moeten veranderen. Iedereen, vooral de vrouwen en kinderen maar ook een paar van mijn notabelen, moesten er om lachen.

En daar gaat het dus mis. Er is hier veel armoede en er zijn veel problemen, en daar is niks grappigs aan. Ik heb er de hele middag niet van kunnen slapen!

De volgende keer graag dus weer gewoon een vergadering met verantwoordelijken in de stad!