Hallo lieve mensen,

Een gelukkig nieuw jaar allemaal. We hopen dat alle vingers, tenen en ogen er nog aanzitten en dat alle goede voornemens voor 2010 uit gaan komen. Er komen een paar huwelijken aan en een paar kinderen, dus het is nu al een vruchtbaar jaar! Dat belooft wat.

Net als in Nederland is het ook hier komkommertijd. Ondanks dat de meerderheid hier moslim is, is het hier vakantie. Of ze dat ook kerstvakantie noemen weet ik niet. Wel werd ons de hele week een ‘bon fête' toegewenst, dus dat het voor ons ongeveer dan kerst was, wisten ze wel. Ook bij de gemeente is het rustig, dus ook Joost kan vakantie vieren. We beginnen te wennen, voelen ons meer op ons gemak op de markt en met de kindertjes voor de deur, kennen wat mensen met wie we op straat een praatje maken. Het wordt een beetje normaal.

We beginnen de vakantie met een ziek weekend, allebei in de lappenmand. Gelukkig zijn we in de stad met iets meer medische voorzieningen bij de hand. Ziek zijn en 1,5 uur op de motor over een hobbelige weg moeten is niet zo'n goede combi. Joost blijft ziek en we gaan zondag naar het ziekenhuis. Ze kunnen helaas geen testen doen want de elektriciteit ligt eruit. Morgen terugkomen. Dan is het maandag en moet ik eigenlijk lesgeven. Kan niet anders. We kunnen helaas niemand in het dorp bereiken. Maandag weer terug. Voordeel is dat nu internet en de stroom weer terug is, dus kunnen we nog wat mails versturen en een beetje nieuws lezen. Joost heeft beestjes, dus het was niet voor niks. Medicijnen en het komt goed. 's Middags gaan we naar huis. De buren waren bezorgd, we waren 2 nachten langer weggebleven dan verwacht.

De eerste week van de vakantie is er voor mij werk aan de winkel. De buurvrouw heeft gevraagd of ik niet een cursus Engels kan geven voor de leerlingen van de lokale middelbare school. Dat wil ik wel, al is het maar om iets om handen te hebben. Ik kan mezelf een week zoet houden met de voorbereidingen. 50 leerlingen per groep hebben zich ingeschreven, er zijn 4 groepen. Ik ben erg benieuwd hoe het is om voor zo'n grote groep te staan, hoe de leerlingen hier zijn en of je wat activerende lessen met ze kunt draaien of dat dat nog een brug te ver is. Dat laatste kan. Leerlingen vinden het maar gek dat ze tijdens de les spelletjes doen, muziek luisteren en worden voorgelezen, maar de volgende dagen vragen ze erom na een saai stukje theorie. Het eerste kom ik niet achter, slechts zo'n 20% komt opdagen. Jammer, maar niet geheel onverwacht. Wel zie ik hoe leerlingen leren. Huiswerk doen ze niet, woordjes stampen dus ook niet. Ze kopiëren alles van het bord, ook als ze niet weten wat er nou eigenlijk staat of waarom dat belangrijk is. Waarom ze het opschrijven weet ik niet, want ze kijken thuis toch niet meer in hun schrift. Het concept van muziek luisteren is nieuw en ze vinden het maar raar dat ze de songtekst niet hoeven te leren, dat ik alleen het luisteren belangrijk vind. Veel leerlingen komen te laat en lijken dat heel normaal te vinden. Soms komen ze ook een dagje niet, net als op de normale school. Verder is het duidelijk niet de gewoonte om te zeggen dat je iets niet begrijpt. Dat zou namelijk betekenen dat de docent zijn werk niet goed doet en dat is een belediging richting een volwassenen, en dat nog wel in het openbaar. Veel erger kun je het niet maken. Als ik checkvragen stel waaruit blijk dat ze het niet snappen kijken ze me schuldbewust aan. Dit verandert als ik ze in de loop van de dagen 20 keer heb verteld dat fouten maken niet erg is, dat je daarvan leert. Dat ik ook Frans leer door het te spreken, maar ook 1000 fouten maak (daarvan hoef ik ze niet te overtuigen, dat horen ze zo ook wel). En dat mijn steenkolen Frans er wellicht voor zorgt dat ze iets niet begrijpen, dat ik het dan graag nog een keer probeer. Ja, lesgeven in het Frans. Althans een soort van. Ik heb het gedaan, het werkte, en daar ben ik best een beetje trots op! Niet geheel tot mijn verbazing vertellen ze dat ze in de klas nooit spreken en het schrijven alleen kopiëren van het bord is. Geen wonder dat er met moeite iets uitkomt. De directeur geeft ook Duits, maar spreekt geen Duits. In Kameroen is niks onmogelijk.

De meisjes, als ze er al zijn, zijn extreem verlegen. Als ik ze iets vraag zakken ze volgens mij het liefst door de grond, duiken weg en kijken me niet aan. Als er heel zacht iets uitkomt ga ik naast ze staan om het beter te horen. Nog enger. En ik ben dan wel blank en raar, ik ben wel ook een vrouw. Hoe zou dat met mannelijke leerkrachten gaan? De jongens vinden dat onzekere gedoe van de meisjes te lang duren en roepen het antwoord door de klas. Naar een paar dagen hebben ze door dat ik dit niet wil en dimmen, maar hoe gaat dat op de gewone school? Krijgen meisjes wel de ruimte, of worden ze meteen overstemd door de jongens? Een training zelfvertrouwen zou de meisjes goed doen. Ik maak een klein projectje van de kleindochter van de buurman. Ook zij is heel verlegen. Ik denk dat ze vooral komt omdat ik de buurvrouw ben. Maar de aandacht, aanmoediging, een beetje extra hulp en positieve bevestiging lijken te helpen. De laatste dagen geeft ze zonder weg te duiken op een enigszins verstaanbaar volume correct antwoord. De meisjes blijken allemaal dochters van belangrijke heren in het dorp.

Er is dus werk aan de winkel! Vanaf 15 januari mag ik voor VSO aan de slag, VSO Nederland heeft het bevestigd, al heb ik van het kantoor hier nog niks gehoord. De sollicitatieprocedure was wat apart: je Cv is prima voor de baan, dat je de taal niet spreekt maakt niet zoveel uit, dat komt wel. Je bent er toch al, dus we creëren gewoon een nieuwe baan voor je, al moet ie natuurlijk wel in ons bestaande programma passen. In 2 minuten kreeg ik uitgelegd wat de baan ongeveer inhield, een baanbeschrijving heb ik nog niet gezien en ik weet dus alleen heel globaal wat ik ga doen. Dat komt ongeveer op het volgende neer: het ontwikkelen van een plan voor het verbeteren van het management en de onderwijskwaliteit alsmede het stimuleren van het naar schoolgaan van meisjes. Ik heb er zin in. Taaltechnisch zal het nog wel wat geworstel worden, maar men is daar hier heel geduldig mee, Frans is tenslotte ook niet hun moedertaal.

Kerst was niet echt kerst dit jaar. Bij kerst horen toch wel heel erg de donkere dagen, het gure weer, kaarslicht en foute kerstliedjes van wham op de radio. Kerstavond gingen we eten bij Eric, Flore en de kleine Jeff. Eric geeft aardrijkskundeles op de lokale middelbare school en komt regelmatige even buurten. We hebben wat te eten en wat bier meegenomen (te krijgen bij een ‘kroeg' in de christelijke wijk) zij hebben wijn, whisky en vis op de barbecue. En ze hebben een echte nepkerstboom, met lichtjes, sneeuw en een muziekding met jingle bells dat de hele avond staat te jengelen. De lichtjes knipperen de hele avond mee op de maat van de muziek. Jeff, een stevige knul van 1 jaar oud, begint te huilen ons ie ons ziet. Een uur later zit hij blij op schoot, kijkt me nieuwsgierig aan, speelt kiekeboe met Joost en friemelt aan het hoesje van de camera. Jeff is geboren in de nacht na het huwelijk van zijn ouders. Wat een mooie bekroning op een huwelijksdag! Met Flore ga ik de vis barbecueën, want dat is hier vrouwenwerk. Joost mag ondertussen de 2 uur durende trouwvideo afkijken. Met Flore babbel ik wat over cultuur en generatieverschillen over hier en over daar (Nederland) over familie en over de kleine. Ze lijkt me te verstaan, yeah! Haar verstaan vind ik lastig, maar het gaat. Ze heeft wat meer geduld dan mijn buurvrouw, kent een klein beetje engels en praat duidelijker en langzamer. Om 12 uur kijken we naar de mis in Rome op tv, Eric heeft namelijk satelliet. We zien de veiligheidsmannetjes heen en weer rennen maar weten niet wat er aan de hand is. Op kerstdag maken we eten voor onze buren, net zoals zij voor ons deden bij het offerfeest. Dat wordt gewaardeerd en het picknickkleed wordt uitgelegd. Pa krijgt eerst, dan wij, dan de buurvrouw en dan de kinderen die ‘tweederangs' op het kleed zitten. De eerste vrouw, die geen Frans spreekt en met wie we minder contact hebben vindt het bijzonder. Ze heeft al zoveel nieuwe dingen geproefd en gehoord sinds wij er zijn. De maaltijd bestaat uit bakbanaan, tonijnsalade (wat ze in het Fulfulde sardine noemt, wellicht kennen ze het niet of hebben ze er geen woord voor) met brood, tomaatsalade met kaas, limonade en pasta met vlees voor de avond. Die avond zijn we op weg naar Maroua want tweede kerstdag gaan we naar Waza.

Waza is het wildpark van Kameroen en de reden waarom de toeristen die er zijn afreizen naar het noorden. We gaan met de 3 Canadezen. Zij hebben een auto en chauffeur geregeld. Helaas was de auto iets kleiner dan de bedoeling was, maar met een beetje Kameroenees proppen gaat het best. De weg erheen is mooi, veel heuvels met dorpjes aan de voet. Voor de Canadezen de eerste keer buiten de stad. De weg, van asfalt met hier en daar een gat, maar wel asfalt, is redelijk. Ze vragen of de weg naar ons dorp ook ongeveer zo is. Ehh, nee, niet echt. Geen idee waar wij zitten of hoe ze wonen. Ze zouden het niet uithouden zeggen ze zelf, zo zonder douche en met al die kinderen om je heen, blatende geiten en poep op het erf.

Tijdens onze ‘game drive' die middag komen we als eerste een troep giraffen tegen. Een stuk of 40 die net zo hard naar ons kijken als wij naar hun. Daarna zien we nog meer giraffen, wrattenzwijnen, parelhoenders, vogels, struisvogels, mariboes en antilopes. Helaas geen olifanten. Er is overal nog veel water dus er is voor beesten geen noodzaak om naar de waterpoeltjes te komen. Als het droger wordt en andere bronnen opdrogen komen ze wel daar heen. Er schijnen grote kuddes te zijn. In april weer terug dus. Het hotel ligt heel mooi tegen de enige heuvel in het park. Het zijn allemaal hutjes, gemaakt van steen met een rieten dak, rond, koel van binnen en bed douche! Het terras bij het resaurant kijkt uit op de vlakte en we zien nog net de zon ondergaan. Verderop op de vlakte is een brand. We zien de rook en als het donker wordt kunnen we ook de vlammen kunnen onderscheiden. Er is een groep Nederlanders die heel Nederlands over van alles zitten te klagen. We denken dat ze uit Ermelo komen. De Canadezen snappen niet dat we geen aanstalten maken om met onze landgenoten te gaan babbelen. In het restaurant eten we wat de pot schaft. Na het eten proberen we wat sterren te kijken, maar de maan is te fel. Vroeg naar bed dan maar. Morgen weer vroeg op in de hoop een leeuw te spotten.

De leeuwen laten zich niet zien en veel andere beesten helaas ook niet. Het is niet our lucky day. Wel is het vroege ochtend licht prachtig en zien we een paringsritueel van een paar antilopen (maar ‘de daad' niet want we moeten verder, op zoek naar Simba). Na lang rijden worden we beloond met een troep giraffen. En dan is het weer tijd om naar huis te gaan. In de stad nog snel een rondje boodschappen om de voorraad aan te vullen en dan op weg naar huis. Onderweg komt de ketting slap te hangen. Een meneer stopt meteen en uit het dorp komen 2 jongens aanlopen die stilzwijgend de motor meenemen naar huis, de gereedschapskist erbij halen en in 10 min voor 30 cent het probleem fixen. Er wordt een bankje voor ons gepakt, want blanken kun je niet laten staan en de kinderen van het dorp verzamelen zich om ons heen om ons eens goed te kunnen bekijken. Vrouwen lopen verlegen voorbij en een meisje begint heel hard te huilen als ik naar dr kijk en zwaai. We kijken uit over de vlakte waar ons dorp ligt en de zon verdwijnt achter de heuvel. Snel naar huis. Net voor het donker zijn we binnen waar we als vanouds door de buren worden begroet en de kinderen helpen met het naar binnenduwen van de motor en het naar de deur dragen van onze bagage.

Oud en nieuw. Dat was een fles bubbelende vruchtenwijn uit Belgie en een lange avond alleen thuis. De buren lagen al op bed en het dorp was rustig. Om kwart over elf hadden we het wel een beetje gehad met het wachten. Zoals altijd weet Joost daar wel een Joost-oplossing voor. De klok op twaalf uur: gelukkig nieuw jaar lieverd, proost. En daarna lekker naar bed. Wel volgens traditie op 1 januari helemaal niks gedaan. Komende weken weer achter de franse boekjes, Joost weer aan de slag en over 2 weken mag ik dan ook beginnen. Hoop dat ik in de volgende blog kan uitleggen wat ik nou eigenlijk ga doen!

Bij deze vast een stukje uit mijn placement beschrijving die ik vandaag gekregen heb, maar nog niet gelezen:

The volunteer will be supporting the elaboration and implementation of long term school development plans in four schools using a tool developed by VSO. She/He will build schools' committees and individual capacities by working alongside a Cameroonian national volunteer, facilitating the process of schools plan elaboration and organizing training sessions for education committees such as Schools Councils, Parents Teachers Associations, Mothers Teachers Associations as well as supporting the education community in planning awareness raising activities for girls' education and supporting schools' inspectors in pedagogic trainings. The volunteer will work with four schools.