Vervoer

Vervoer, dat is hier toch wel een verhaal apart. Waar moet ik beginnen? Ons vervoer bestaat uit een brommer. Brommers en motoren worden hier allemaal ‘moto' genoemd. Veel meer dan 150cc rijdt hier sowieso niet rond. De aanschaf van onze ‘moto', een echte nanfang, bleek een schot in de roos. De wegen die ons mooie dorp omringen zijn niet allemaal even egaal en glad geasfalteerd, na een brokkelige 100m verharde weg in het dorp(waar iedereen naast rijdt omdat er in het zand geen gaten zitten) volgt een heuse moderne, stevige brug. Maar dat was het dan ook. Langs ‘de' weg die daarna volgt, zijn vele zijpaadjes ontstaan door de bush, om zo de grootste kuilen te omzeilen. En met de brommer kun je die kuilen veel beter ontwijken. Vaak, maar lang niet altijd, is er toch nog een stukje van 20 cm breed lang een kuil waar je overheen kunt reden, zonder al teveel af te hoeven remmen. Lekker flexibel dus, die brommer en hij gaat wanneer wij willen in tegenstelling tot de taxi brush met Afrikaans schema.

Het laadvermogen van onze brommer is lager dan het gewicht van ons tweeën bij elkaar. Nu beginnen mijn broeken al wat losser te zitten, dus dat komt met behulp van het Kameroenees dieet vanzelf goed. Maar als we zo af en toe naar de stad gaan moet er ook nog wat bagage mee. De computer voor contact met het thuisfront, slaapspullen voor het weekend, boeken om in te leveren en vervolgens weer nieuwe te lenen en op de terugweg een voorraad eten voor de komende twee weken. Meestal betekent dit een volle backpack achterop de motor. Die ging eerst nog op de rug, maar met 5 kwartier hobbelen en 20 kg die dan elke keer aan je schouders trekt terwijl je je in evenwicht probeert te houden was toch niet zo prettig. Soms gaat er ook nog een tas op de tank voorop. Voordat we zelf ons brood bakten gingen er 8 stokbroden op mijn schoot of onder mijn arm. Aan het einde van de rit hadden we dan 16 halve stokbroden, maar dat mocht er niet minder om smaken (en iets anders was er niet). Onder het mom van ‘ wat de Kameroenesen kunnen, kunnen wij ook', is er naast deze belading nog best wel plaats voor bijvoorbeeld een zeiltje voor de badkamer. Over het stuur, voor Joost langs, eindigend op mijn been.

De locals vinden de pogingen van de blankies wel mooi, maar zij zijn natuurlijk veel beter. Zo passen er gerust 4 volwassenen op een motor. En als de achterste een vrouw is, kan het best zijn dat er nog een kind achterop dr rug hangt. Ook een paar zakken meel (formaat groothandel)in combinatie met een paar passagiers is geen probleem. Op de fiets stapelen mensen hout achterop, ter hoogte van hun eigen lengte. En het blijft zitten, zelfs op die hobbelwegen. Ook de bezinehandel gaat hier per fiets. Je hangt, als een fietstas, aan elke kant een jerrycan van 25 lt. En op de bagagedrager kunnen er ook nog wel een of twee bij. Het moet toch loodzwaar zijn en dat die fietsen er niet onder bezwijken is me ook een raadsel, maar het gaat, helemaal naar Nigeria en terug, want daar is het goedkoop.

Op marktdag zijn er nog meer mooie vervoersmiddelen in het dorp te bewonderen. Op weg naar het dorp is het druk met ossenwagens, die met 5 km per uur door het landschap sjokken. Mooie beesten met horens en zo'n vetbult in de nek. Blanke beesten kosten op de veemarkt meer dan zwarte, ook bij gelijke kwaliteit. Das koeienmode. Op de ossenwagens vele mannen, vrouwen en kinderen. Eenmaal aangekomen staan overal in het dorp groepjes ossen te grazen in de schaduw van een boom, wachtend tot de baas terugkomt. Als je als os dan niet op de veemarkt wordt verpatst, dan moet je met je nieuwe baas mee naar huis. Grote kans dat hij je in de stad weer verhandeld aan iemand die je meeneemt naar Nigeria. De tussenhandel voedt vele families.

Andere mensen, goederen en beesten komen per taxi brush naar de markt. Dit zijn mooie oude jaren 50 busjes, waar in de laadruimte in de lengte bankjes staan. Tegen de zijkanten en twee in het midden, met de ruggen tegen elkaar. Bovenop kan nog een paar meter bagage worden verstouwd, of wordt het dak deels ingericht als veevervoer. De schapen worden net als de overige bagage vastgesnoerd. Langs de ramen kun je dan nog een touw hangen met wat levende kippen eraan. En, geloof het of niet, ze komen ook levend aan. Om de kans op een goede afloop van de reis te vergroten heet het busje Mon Dieu, met op de achterkant de opbeurende tekst Bon Chance. Het is duidelijk dat er nu niks meer mis kan gaan. Dus kun je best, volgeladen, met 60 km per uur over de hobbels in de weg scheuren. We vragen ons af of die techniek eigenlijk niet veel beter is. Misschien dat je dan over de hobbels ‘vliegt' en er niet zoveel last van hebt, ipv dat je er met 30km per uur voorzichtig doorheen rijdt. We hebben het nog niet geprobeerd. Dan is er natuurlijk nog de benenwagen met als laadruimte het hoofd. Vooral vrouwen zijn hier erg in bedreven, maar ook mannen kunnen ‘het'. Al is al het zware werk hier vrouwenwerk. Maar niet alleen de zware ladingen gaan op het hoofd. Ook een klein rugzakje of een enkele stuk fruit moeten op het hoofd. Ons blank gestuntelt met een emmer water in een hand of een rugzak op je rug, dat snappen ze niet.

En als je pech hebt onderweg, das geen probleem. Tijd bestaat niet dus daar hoef je je niet druk om te maken en als er iemand met zijn vervoersmiddel langskomt is er tenslotte altijd nog een plekje vrij..........