Kaheo
13 feb. 2010
🇨🇲
vanuit Kameroen
Vorige week was er een buitengewone ceremonie in Kahéo, één van de vier kantons van het arrondissement
Dargala. Ter ere van de opening van de nieuwe universiteitsbibliotheek in Maroua, vijftien kilometer verderop, had de lawan van Kahéo de organisatie en (niet onbelangrijk) de financiering van de
ceremonie op zich genomen. De chief van het kanton heeft een houthandel en een schoenenfabriek in Maroua.De beste man had alles uit de
kast getrokken om zichzelf en zijn dorp op de kaart te zetten. Liefst elf ministers en de parlementsvoorzitter waren op komen draven voor de feestelijkheden, en ook traditionele leiders uit de wijde
omgeving waren voor het feest uitgenodigd. De hoogwaardigheidsbekleders werden één voor één voorgereden, en onder toeziend oog van wel drieduizend mensen stapten zij uit hun nieuwe 8-cylinder Toyota
Landcruiser (ministers) of antieke Peugeot 505 (chief van een kleine plaats). De minder extravagante chiefs worden vergezeld van één of twee wachters met zwaard of heel oud jachtgeweer, de grotere
jongens hebben meerdere wachters en eigen muzikanten, die hier griots heten, die de komst van hun chief begeleiden. Klapstuk was de Lamido van Garoua, die met een op een douchegordijn lijkende lap om
zijn hoofd, met een aantal gelijk uitgedoste naasten, onder begeleiding van zes muzikanten zijn opwachting maakte. O ja, er waren ook nog een paar ambassadeurs; we waren voor de verandering niet de
enige nasara’s.Na het binnentreden van het Lawanat, en de ontvangst van alle gasten daar door de chief, (tevens broer van de
burgemeester van Dargala!), kwam het hele gezelschap naar buiten en kon de echte ceremonie beginnen. Eerst was er de fantasia; een peloton prachtig versierde paarden met strijdvaardige ruiters die in
groepen van zeven, uitgerust met speren, zwaarden of stokken over een afstand van een paar honderd meter op het hoge publiek kwam afgerend. Een meter of vijftien voor de hoge heren en enkele dames
(ministers) trokken de paarden aan de noodrem en steigerden, waarbij de speren of ander wapentuig dreigend in de lucht werden gestoken, onder het roepen van strijdkreten.
Het volgende spektakelstuk waren de Gourna-dansers (Toupouri’s) uit Moulvouday, een groep van een paar honderd mannen die met ontbloot bovenlijf, onder
begeleiding van een stel hele zware tamtams een strijddans opvoerden. Daarbij had elke man een grote stok in zijn hand, waarmee het ritme van de tamtam werd gevolgd. De hele groep ging aan het eind
van de middag in vier oude Toyota vrachtauto's, hélemaal vol mensen, huiswaarts. Toen ze in de ochtend aankwamen hadden ze eerst een goede maaltijd genuttigd; een aantal meegenomen schapen werd ter
plekke gevild en op de meegenomen braadtonnen geroosterd. Halverwege de middag begon het vertrekritueel; één voor een stapten de hoge
heren en dames, begeleid door hun gevolg, in hun verschillende voertuigen voor de terugreis. We hebben de hele middag met open mond
zitten kijken. Onze huisbaas, notabele en dus aanwezig op het feest, heeft ons al beloofd dat we zoiets de komende twee jaar niet nog eens te zien krijgen. We zijn ons er best wel van bewust dat als
we over een paar jaar terugdenken aan dingen die nu al bijna normaal zijn, er van doordrongen zullen zijn dat we bijzondere dingen hebben meegemaakt, terwijl we daar nu niet ieder moment bij
stilstaan. Maar deze middag waren we ons er continu van bewust dat dit iets héél bijzonders was.
Reacties
Reacties
15 feb. 2010, 18:45
Zoooo, die ceremonie klinkt ongelooflijk indrukwekkend! Als ik het goed begrijp is dit dus vooral georganiseerd om de stad op de kaart te zetten: een lokale vorm van city marketing. Da's nog eens wat anders dan de Roos in de Regio.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!