Speelgoed

Het lijkt of er geen speelgoed is hier. Geen puzzels, geen knuffelbeesten, geen kinderfietsjes, geen voorleesboekjes, geen klimrekken, geen blokkendozen. Niks van dat al. Maar toch is er altijd wel wat speelbaars te vinden. De ene helft van de dag zitten de kids op school, de andere helft zijn ze druk met van alles en niks. Een stuk schuimrubber of een kalebas dient als voetbal. En voor dat voetballen heb je slechts een stoffig stukje land nodig en slippers zijn ook prima voetbalschoenen. Hadden Joost en zijn blanke kornuiten na een half uurtje voetbal allemaal blaren, opengescheurd vel of dorens in hun voeten, de jarenlang zorgvuldig opgebouwde eetlaag van de lokale jongens zorgde ervoor dat zij nergens last van hebben. Hoeft niet vermeld te worden wie er had gewonnen.

Bij de meisjes zijn veel spelletjes in die ik me nog van vroeger kan herinneren. Ik ben benieuwd of Nederlandse kinderen van nu ze nog kennen. Bijvoorbeeld het elastieken. Een snelbinder van rubber wordt als elastiek gebruikt en om een paal van de carport gebonden. Het kleinste zusje van 2 wordt neergezet als tweede paal, zodat de iets grotere zus met een vriendinnetje hun elastiekkunsten verder kunnen verfijnen. Als de peuterzus niet in de buurt is of het op een krijsen zet (daar is ze heel goed in, zou dat universeel zijn voor kleinste zusjes die door hun oudere zus als paal, pop of anderzijds worden ingezet? ) dient de stoel van pa als alternatief. Ik wordt wel eens uitgenodigd om mee te doen, maar mijn elastiektalent is niet meer wat het geweest is. Ik probeer uit alle macht de pasjes en liedjes van vroeger te herinneren, maar er is nog weinig boven komen drijven.

Hetzelfde probleem met het handjeklap. Niet zoals op de markt, maar wat kleine meisjes doen. Je klapt in je handen, dan klap je elkaars handen tegen elkaar en daarna klap je elkaars handen tegen elkaar terwijl een hand naar de grond wijst en de ander omhoog. Weten we het nog dames? En daar had je dan ook liedjes bij, net als hier. Net als de elastiekliedjes weet ik ook de handjeklapliedjes niet meer. Volgens mij waren er ook ‘vieze' varianten waar je dan erg om moest giechelen.Hier giechelen ze ook, maar ik weet niet of dat is omdat ze ook een vieze variant hebben. Ik moet het nu dus doen met de Fulfulde versie van de handjeklapliedjes. Ik heb geen idee wat ik zing, maar mijn klapkwaliteiten zijn wel weer helemaal up to date.

Net als overal doen kinderen hier hun ouders na. En ook hier is dat uitermate schattig. Tot groot plezier van pa loopt de peuter af en toe met een pop (het enige stuk speelgoed waar ik ze op heb kunnen betrappen) op haar rug gebonden. De zusjes van slechts een paar jaar ouder mogen oefenen met de jongste spruit van mama, 2 maanden oud. Dat is nog eens een levensechte pop, daar kunnen de Bart Smit exemplaren die plassen en huilen niet tegenop. Als Sawhana zelf niet met een pop loopt is ze de pop voor een van de zusjes. Hoe een zus van 4 jaar ouder en 1,5 hoofd groter de kracht heeft om haar te dragen weet ik niet, maar dat zal wel in de geheime kracht van de Afrikaanse vrouw zitten. Ook is Sawhana druk aan het oefenen in de kunsten van het panje omdoen. Dat is een lap stof die je omwikkelt tot een rok. En als je het Sawhana vraagt is dat lang zo eenvoudig niet als dat het lijkt. Maar ja, mama en zussen doen het ook, dus wil zij het ook kunnen, dat lijkt me een duidelijke zaak. Voor de Afrikaanse hoofddoek geldt hetzelfde.

Jongetjes dromen hier over auto's. Ook dat is blijkbaar universeel. Ousmanou kwam gisteren trots zijn zelfgemaakte auto zien, zoals je ze alleen in Afrika vindt. Hij had het gemaakt van bamboestokjes. Er was geen lijm of spijker aan te pas gekomen. De wieltjes draaiden, dus je kon het aan een touwtje voorttrekken. Mooi speelgoed voor een tweejarige dacht ik. Dus voor Sawhana. Maar Sawhana, portret dat ze is, bliefde de auto niet. Nee, de auto was voor Arif. Dat was weer een verrassing. Arif is een beetje een verhaal apart. Hij is de kleinzoon van meneer en mevrouw nummer 1 en tien jaar oud. Zijn moeder is met een nieuwe man getrouwd en geheel volgens traditie bij zijn grootouders geparkeerd. Hij loopt meestal met een serieus gezicht in een colbertje rond en runt de callbox op de markt. We zien hem bijna nooit thuis, want meneer is aan het werk. Of hij ook nog naar school gaat is ons niet helemaal duidelijk. Het is een erg slim baasje, en zo kijkt hij ook uit zijn ogen. En voor dit miniatuurmannetje van 10 jaar was de auto. Ok. Toch nog een beetje kind. Of misschien is het in zijn fantasie zijn nieuwste benz?

Wij kennen het misschien nog uit de Ot en Sien boekjes, maar blindemannetje spelen is hier nog helemaal in. Ik wist niet dat wanneer je niet geblinddoekt bent je benen aan elkaar vast worden gebonden. Lummelen heb ik ze ook zien doen. Dan nog een spelletje met steentjes en een kuiltje in de grond. Hoe dat werkt weet ik nog niet precies. Het doet een beetje aan knikkeren denken maar is het niet. Wel liet iemand ons een heuse bonk zien. Ze vonden het een kunstzinnig stukje glas, maar wat je ermee moest was ze niet helemaal duidelijk. En met maar een knikker werd het echte knikkeren wat lastig.

Veel herkenbaars dus. Maar vooral herkenbaar uit het pre-computer tijdperk. Nou, niet helemaal. Dargala kent namelijk een echte gamehal. Hier heeft de oudste zoon van meneer een spelcomputer neergezet, waar de lokale jongetjes zich verdringen om voor 25 CFA (3,5 eurocent) een potje voetbal of mortal kombat te mogen ‘gamen'. Jaya heeft zelfs een concurrent in het dorp. Daar zijn we nog niet geweest, dus we weten niet welke spellen hij in de aanbieding heeft. En ook de tv heeft hier zijn intrede gedaan. Erg populair is een Spaanse soap, waardoor hun beeld van Europa gevormd wordt, een Nigeriaanse soap die ze allemaal erg grappig vinden maar wij met de beste wil van de wereld niet begrijpen waarom. Als je geen tv met satelliet thuis hebt, eens wat anders wilt, of zonder pa (die is namelijk chef tv/satelliet/afstandsbediening) maar met je vrienden wilt chillen, kun je naar de Dargala bioscoop. Ja, dat hadden jullie niet verwacht he? De bioscoop is wederom een initiatief van Jaya en bestaat uit een hutje van een paar vierkante meter met een tv en dvd-speler. Wederom erg populair bij jongetjes tussen de 6-12. Stoeplicht staat op rood, stoplicht staat op groen, in Dargala is altijd wat te doen.