Tragedie Hilda

Dat was het dan. In stilte heengegaan met als laatste bestemming het spit en het bord van een sloeber. Ik ben niet trots op deze laatste eer. Ze was weliswaar een beetje arrogant, een beetje hooghartig, zoals kippen dat kunnen zijn. Maar of ze dit nou verdiend had? Ze was echter niet arrogant genoeg om de kip der kippen te overtreffen. Ze kwam dan ook niet voorbij de kip der kippen op weg naar de haan. Ook al was de bazin heel lelijk met haar lange kale nek en d'r, ja sorry, kippenkop, ze stond toch bovenaan de ladder. En in de korte tijd dat Hilda bij ons was, was het haar nog niet gelukt die positie te veroveren. Hoefde ook niet, zolang ze maar lekkere eitjes legde. En dat deed ze.

Hilda was echter het niet helemaal eens met onze plannen, eigenzinnig als ze was. Na een paar dagen bij thuiskomst een leeg nest te hebben aangetroffen, was ze onze stelerij zat en besloot ze het hazenpad te kiezen. Waar ze die dag haar ei heeft neergelegd is nog steeds een groot mysterie, wat zelfs de buurjongens nog niet hebben ontrafeld. Ze hebben haar gevolgd, maar zonder succes. We waren noodgedwongen haar de nachten erna op te sluiten, totdat ze zo nodig een ei moest leggen, dat ze het wel in de schuur moest doen. We hebben ervan gesmuld. Vandaag voor het laatst, want Hilda is niet meer. De gekkekippen ziekte waart door het dorp, en ook Hilda kon er niet aan ontsnappen. De buurman deelde vanochtend mee dat ze ziek was. Symptomen: sloomheid en uitslag op d'r kont. Diagnose: gekke kippenziekte. Kuur: geen. Over de oplossing van dit probleem hoefden we ons geen zorgen te maken. Na het fete de moutons weet de buurman dat we geen geboren slachters zijn en maakte hier verder dan ook geen woorden aan vuil. Wat een fijne man. Het was volgens de buurman beter haar niet op te eten, geen risico's voor die blankies. Voor een arme dorpsgenoot gelden blijkbaar andere regels. Een maaltijd is hem gegund, moge het hem wel bekomen.

Eet smakelijk en rust zacht.

Tenminste, we dachten dat het zo zou gaan. Blijkbaar waren de buren van gedachte veranderd want de volgende dag werd ik ontboden in de keuken, waar Hilda in de pan lag. We kregen een bordje mee naar huis: en een kindersurprise. Die had Hilda nog in haar binnenste voor ons bewaard. De volgende dag was ook Nel de klos. Een weekje met vlees, volgende wekenzijn zonder vlees en zonder eieren. De kippen schijnen allemaal te bezwijken aan 'de kou'. Over een maand komt de hiite terug, is de ziekte verdwijnen en kunnen we twee nieuwe schatten kopen.