Fete des jeunes

11 februari is jongerendag en dat moet grootst gevierd worden. Staan onze fotoalbums vol met kiekjes van vakanties, verjaardagen en families rond de tafel met Kerst, hier is het album (als er al een album is) gevuld met kiekjes van defilerende familieleden in een of ander uniform. Feest betekent hier of veel eten (bij het slachtfeest werden in 1 dag tijd door de familie van 20 man 4 schapen geslacht en opgegeten. En dan denken wij dat we met kerst veel eten) of defileren. Het doet mij allemaal wat on-Afrikaans aan, misschien is het een trekje wat ze van de Fransen hebben overgenomen. Maar goed, feest is feest.

De dorpskinderen waren al weken helemaal in de stemming. Op school werd druk geoefend op de danspasjes en de liedjes, en je kon op elk moment van de dag in het dorp een marcherende klas tegenkomen. Om een uur of zeven warden we gewekt door zingende buurmeisjes die het repertoire nog even aan het doornemen waren en we mochten voor publiek spleen bij hun ‘generale'. De dag voor het feest was school even onbelangrijk (ze zijn hier uitermate goed in het vinden van excuses om niet naar school te gaan) want de haren moesten gedaan worden. En toen, op donderdag 11 februari was het dan eindelijk zover.

De buurmeisjes waren er al vroeg klaarvoor en liepen in hun witte uniformpje opgewonden rond te huppelen. Sommige dingen lijken universeel. Hun haren waren in mooie patronen gevlochten en zaten vol met gekleurde speldjes en elastiekjes. Niet om je haar vast te maken, maar voor de kleurtjes. Als je dan ook nog clips of frutsels had, deed je die ook allemaal tegelijkertijd in je haar en was je helemaal de koningin.

Nog steeds heel naïef over de tijdsbeleving van de Kameroenees gingen we op de tijd die het programma aangaf (ja, er was een programma, dat voor de helft bestond uit tijdstippen waarop de hoge heren aan zouden komen) naar ‘de tribune', want we wilden natuurlijk niks missen. De tribune is de plek waar de sous-prefect, de lamido, de burgemeester, de inspecteur en zijn medewerkers, de ambtenaren, de raadsleden en de onderchiefs het defilé ‘afnemen'. Op onze eerste dag in het dorp zagen we de tribune aan voor een huis of winkelpand waarvan de constructie vroegtijdig gestaakt was, maar dat hadden we dus mis. Goed, op naar ‘de tribune' dus. Daar waren de secretaris generaal en Moussa druk bezig met het trekken van lijnen, zodat de kinderen in een rechte lijn konden defileren en het publiek wist waar ze mochten staan. Op wat rondrennende kinderen na was er verder nog weinig actie. Uiteraard werden er meteen stoelen aangerukt, want een blanke kan niet staan. Onze pogingen ons bescheiden op te stellen zijn tot nu toe jammerlijk mislukt. Langzaamaan begonnen de schoolgroepen zich te verzamelen en op te stellen, stroomde het publiek toe en vulde ook de tribune zich. Op zich leuk dat ik achter de lamido mocht zitten, maar fototechnisch niet echt handig. Maar met een camera in de hand wordt je wel geëxcuseerd. De directeur van een van ‘mijn' scholen vond het wel een mooie gelegenheid om zijn nieuw vergaarde kennis in te zetten als fotograaf. Verder was fotograferen lastis. De kindertjes stonden mooi opgesteld in de rij, maar dat vergeten ze zodra er een camera verschijnt. En daarmee maak je niet echt vrienden onder de docenten. Terug naar de tribune. In de auto van de commune kwam de sous-prefect aan. Zijn huis ligt 20m van de tribune af, maar protocol is protocol. Terwijl hij in de houding stond voor de leerlingen van de middelbare school, zongen zij het volkslied. Daarna kon het feest=defilé beginnen. Als een echte spreekstalmeester kondigde Moussa alle scholen aan. Ook de kleine schooltjes in de brusch waren gekomen. Waarschijnlijk hadden ze er al een aardige wandeling opzitten. Een voor een kwamen de groepen voorbij. Sommige strak in het gelid, keurig op een lijn. Anderen moesten nog wat oefenen, maar een onhandigheid had wel zo zijn entertainmentwaarde. Het marcheren ging het gepaard met het zingen van liedjes waarin de president, de lamido, de burgemeester en de schoonheid van Kameroen bezongen werden. Na de kleintjes volgde de middelbare schooljongens. Die marcheerden voorbij zoals ik Aziatische legers wel eens heb zien doen op tv; arm in arm gehaakt, benen een voor een hoog de lucht in. De meisjes deden in een kort rokje een dansje met een hoepeltje in de hand, in de kleuren van de vlag. De dans eindigde heel verrassend met een boodschap die ze allemaal uit hun rokje toverden. Ze willen een Kameroen dat corruptie en aids-vrij is en dat zijn verantwoordelijkheid neemt voor de ontwikkeling van het land. Dat is geen kattenpis: zeker niet als je dit doet met heren van het huidige systeem als je belangrijkste publiek.

Daarna was het weer tijd voor de kleintjes. Dit keer voor de dans- en zangronde. Elke groep had een ‘voorganger' die samen met de trommelaars op een fluitje het ritme aangaf, de groep aanzwengelde, de danspassen voordeed en richting aangaf. Soms was dit een enthousiaste docent, soms een van de oudere leerlingen. Sommige leerlingen hadden de eer om het bord met de naam van de school of de vlag vast te houden. De slippertjes gingen uit en de zee van haarelastiekjes deinsden op en neer op alweer prachtige liedjes over Kameroen en Dargala. Een school, een kleine groep uit de brusch, haalde zoveel acrobatische toeren uit, dat de docent al een beloning kreeg voordat de prijzen uit waren gereikt. De leerlingen glommen van trots. De officieuze prijs voor het leukste optreden ging naar een jongen wiens broek losging tijdens het dansen, maar desondanks gewoon door bleef gaan terwijl die ondertussen erg zijn best deed zijn broek aan te houden zonder dat iemand het zou zien. Zonder veel succes,m aar tot groot vermaak van de heren.

Daarna zouden we luisteren naar een toespraak van een uur van de president himself, die eerder op de radio was uitgezonden. Helaas helaas was het opnemen mislukt. We waren erg teleurgesteld. Op naar de prijsuitreiking dan maar. Daarna was het feest alweer voorbij. De gekleurde elastiekjes bleven nog door het dorp dwalen, langzaam op weg naar huis, met de liedjes nog steeds in het hoofd. Die zullen nog weken door het dorp klinken.