Au quartier

Een wandeling op de vroege zondagochtend levert altijd weer verrassingen op. Een paar zondagen geleden gingen we weer op pad. Gelukkig was het een niet al te hete dag. In het Tupuri quartier waren mensen bezig hun oogsten kantoen op wagens te laden. Ze waren vol trots over het resultaat. En uiteraard wilden ze ook wel op de foto. Allemaal, met het katoen op de wagen en de ingespannen koeien. Na het wijkje volgde een pad langs de Mayo. Net als elders in het dorp waren hun watergaten, verzamelde kinderen grind voor in de tuin, deden mensen de was en staken mensen met was voer vor de beesten over van hun veldje aan de ene kant van de Mayo naar hun huis aan de andere kant van de Mayo. Hier en daar liep een verdwaalde geit rond en stonden kindertjes half achter een boom verscholen te kijken wat de nasara kwamen doen. De nasara kwamen vogeltjes kijken. Langs de Mayo is succes bijna gegarandeerd. Dat vogeltjes kijken snappen ze hier niet zo. Een vogel is ten slotte een vogel, niet waar? Maar ze weten niet dat dat de vogels van hier bij ons alleen voorkomen op tekeningen. Dus blijft het ook een raadsel waarom die nasara's een kwartier naar 1 boom staan te kijken met hun hoofd in hun nek.

Na de vogels volgde nog een wijkje, een paar kilometer van ‘het centrum' vandaan. En die paar kilometer, dat maakt uit. In het centrum zijn de officiele banen en dus mensen die enig onderwijs hebben genoten, de notabelen van het dorp, de leerlingen van de middelbare school en de winkeliers. In de kleine wijkjes en dorpjes niks van dat al. En dat merk je ook aan de mensen. Minder ontwikkelt, verlegen, niet wetend wat ze met ons aanmoeten, huis en bestaan in alle eenvoud dicht bij de natuur. We hopen maar dat ze over ons bestaan gehoord hebben en weten dat we ‘hier horen'. Ik vraag aan een vrouw die een muur aan het maken is of ik een foto mag maken. Later bedenk ik me dat als ze me al verstaan heeft dat het concept foto haar wellicht volstrekt onbekend is en dat ze waarschijnlijk geen idée had waar ze mee instemde, ondanks dat ik het resultaat liet zien. Haar zoontje begint keihard te krijsen als ik het toestel naar haar toedraai. Ik weet of ik het ben of het feit dat zijn moeder nu in een doosje zit.

Verderop komen we een man tegen die ons graag iets wil laten zien. Hij heeft namelijk iets gevonden, iets bijzonders. Hij loopt weg en komt terug met een zak waar hij triomfantelijk een vis uithaalt. En niet zomaar een vis. Er is namelijk in de verste verte geen water te bekennen. De Mayo is alleen een rivierbed, geen meer en al helemaal geen zee. Hij had de vis opgegraven. Ja je leest het goed. En,even voor de duidelijkheid, de vis leefde. Het was een soort meervalk, heel lelijk. Hoe het kan weten we niet, maar deze meneer had in ieder geval een lekker diner die avond. Hij wou ook nog wel even op de foto, blijkbaar wel bekend met die gewoonte. Hij miste op onder- en bovenkaak veel tanden, maar ze pasten al seen rits in elkaar. Op de foto lacht hij zijn rits bloot en houdt de vis als een pronkstuk vast.

Tijdens onze picknick onder een boom, bestaande uit 1 mango, gaan de jongetjes die ‘toevallig ook aan het wandelen zijn' onder de buurboom zitten. Een romantisch uitstapje kunnen we de komende 2 jaar we vergeten. O weg naar huis dan maar. Op weg naar huis ontmoeten we de chef du quartier en we moeten natuurlijk even mee naar zijn huis. Hij heeft net voer voor de beesten van het land gehaald, dat hij op zijn hoofd vervoerd. Hij lijkt onze belangstelling leuk te vinden en nodigt on suit voor een tripje over zijn land. Aan de andere kant van de Mayo zijn de veldjes, ook het zijne. De verschillende soorten gierst staan door elkaar op het veld en zijn in verschillende stadia van rijpheid. Ze planten in fasen zodat ze het werk bij het planten en oogsten kunnen verspreiden. Hier en daar hebben zee en ondiepe kuil gegraven op het land. Hier blijft in de regentijd het water in staan, wat bij het planten gebruikt wordt. Het enige water dat de gierst uit mensenhand krijgt. Na dit water, wat regenbuien en mistbanken, haalt het water uit de bodem en is het bestand tegen heel veel zon en hitte. Zonder gierst was het leven in de Sahel niet mogelijk. Zijn zoontjes breken al wandelen wat gierststokken (hie heten die dingen?) af, zuigen en kauwen erop en spugen de uitgedroogde vezels uit. Het is geen sugarcane, maar wel zoiets. Ondertussen zoekt pa wat mooie grote, rijpe gierstkopen uit, die die bij het afscheid aan ons geeft, als aandenken. Hoe weinig mensen hier ook hebben, ze geven altijd, altijd. We kunnen natuurlijk niet weg zonder de familie op de kiek te zetten en nemen ons heel hard voor de foto's te laten printen en die op een dag naar de beste man te brengen.

Nu was het echt tijd op naar huis te gaan. We hadden onze tax aan zon wel een beetje gehad. Maar het feest was nog niet voorbij. Op weg naar huis kwamen we de wagens katoen weer tegen. De man die we die ochtend met z'n wagen op de foto hadden gezet kwam ons trots tegemoet lopen met een papiertje in zijn hand. Het was het wegingsrapport van de Kameroenese katoenmaatschappij, die met een grote container en een weegschaal naar het dorp was gekomen. Geld had hij nog niet, maar dat zou ongetwijfeld nog komen. Wat hem betreft was de buit binnen. We volgden een van de wagens om zo bij de container uit te komen. Een voor een warden de bulten katoen op de weegschaal gelegd. Onder een afdakje zaten 3 heren die samen de verantwoordelijkheid hadden om het gewicht te administreren. Daarna warden de bundles in de container gegooid, waar een handjevol ‘aanstampers' stond te wachten. Al ser genoeg nieuw spul was geladen zetten zee en lied in om vervolgens op de maat het katoen ineen te stampen, zodat er meer in de container komt. We gingen onder een boom zitten om het schouwspel een te aanschouwen en werden ook toegezongen. Of het aardig was of niet weten we niet, we konden alleen het woord nasara onderscheiden. Lol hadden zij in ieder geval. En wij een mooie ochtend in een heel gewoon Afrikaans dorp, op een heel gewone zondagochtend.