Vrouwendag????????

8maart is international vrouwendag en wordt in heel Afrika grootst gevierd. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar bij ons is het dan ook iets minder hard nodig. Elk jaar wordt er voor vrouwendag een stofje ontworpen, waar alle vrouwen dan een jurk of pakje van kunnen laten maken. Om de vrouwen hier mijn steun te betuigen kon ik natuurlijk niet achterblijven en belande ik in de locale variant van de 3 vlaggetjes dagen.

Voor de deur van de winkel in de stad waar ik door mijn buurvrouw heen was gestuurd trof ik een grote groep vrouwen aan die allemaal tegen de deur aan duwden of het een en ander naar de portier riepen. Als de portier de deur van de uitgang opendeed om iemand uit te laten was dat natuurlijk ook een goede gelegenheid om naar binnen te glippen. Binnen stond een lange rij voor de kassa, die de hele winkel in beslag nam. Nadat deze rij was weggewerkt mochten we dan naar binnen. Bij de kassa lag het dan. De gele en de groene print. Van elk nog maar een stapel, ik had geen paar uur later moeten komen. Roze was gelukkig uitverkocht, een rok van Afrikaanse stof ok, maar roze is en blijft toch echt een stap te ver. Van elke klant, ook de mannen, werd aangenomen dat hij voor de 8 maart stof kwam, met dwingende stem werden we naar de nieuwe rij voor de kassa geleid. Maar goed, even later stond ik dan buiten met mijn eerste Afrikaanse stof. De buurvrouw was zeer in haar sas. Ik werd voorgesteld aan haar kledingmaker (iedereen heeft er hier een, mijn eerste poging liep op niks uit, die rok bestaat nog steeds niet). Maandagochtend, 8 maart, 6.00 werd er op de deur geklopt (ja dag! Ik slaap nog, het is eindelijk ‘koel'), om 7.00 nog een keer. Joost is 's ochtends altijd aan de beurt om de deur open te doen omdat ik te lui ben en naast een shirt en een broek ook nog een bh om mijn zweterige lijf moet knopen. Het was dus klaar, ipv de zaterdag ervoor. Helaas geen tijd om mijn top die model aardappelzak bleek te hebben nog te vermaken. Hij had mijn aanwijzing getailleerd blijkbaar niet helemaal begrepen. Dan maar een zwart shirtje van de we dacht ik, geen rekening houdend met mijn buurvrouw, die me toch weer de aardappelzak aantrok en vertelde dat het beeldig stond, echt Afrikaans. Ik voelde me in die Afrikaanse jurk nog blanker dan voorheen, maar dat ter zijde. Goed, ter ere van vrouwendag dan maar.

De vrouwendag begon zoals verwacht, want elk feest lijkt hier hetzelfde protocol te kennen. Sterker nog, een feest is protocol. Voor het kantoor van de sous-prefect moesten we ons naar kleur in rijtjes opstellen (groen, roze of geel), waarnaar de 2 juffen van de basisschool een speech hielden over gelijke rechten voor de heren die aan de overkant van de weg waren opgesteld. Dit soort gelegenheden lijken vooral kleine jongetjes aan te trekken, die dan vervolgens door de onderwijzers, de ambtenaar financiën en de dorpsgek in bedwang worden gehouden. Alleen de heren die geacht worden te komen komen: de burg, de sous prefect, de chief, de inspectie, de verpleger. De iman of de pastoor heb ik er nog nooit tussen kunnen ontdekken. Natuurlijk moest ook het volkslied worden gezongen. Daarna was het traditiegetrouw tijd voor het defilé. Ook dit aspect van ‘feest' snap ik niet helemaal, maar hier heb je geen feest zonder defilé. Binnen een paar minuten had de juf ons opgesteld in rijen van 4, toen een van de ambtenaren al zuchtend dat vrouwen niks kunnen organiseren besloot dat we ons niet rijen maar kolommen van kleur moesten opstellen. Mijn tegenwerping dat we er prima bijstonden en dit prima zelf konden leek niemand te horen, de dames gingen er rustig mee akkoord. Als in het leger moesten we op het fluitje van de juf ons arm voor ons uitstrekken, zodat elke rij op gelijke afstand van elkaar stond, op de plaats rusten en vervolgens op de plaats marcheren waarna we van start konden gaan voor een bescheiden rondje door het dorp. Ook hier vormde de meehollende jongetjes het enige publiek. Halverwege de route besloot een fotograaf (uiteraard een man) dat hij het geelgekleurde gedeelte van het defile wou fotograferen, waarmee de formatie uiteenviel. Natuurlijk weer gevolgd door gezucht dat vrouwen niks kunnen organiseren. Bij terugkomst was er een lokale volkszanger aan het zingen voor de chief. Onze taak was vervolgens om de zanger heen te gaan dansen en met geld te wapperen. Dit leverde me de opmerkingen van de burg op dat Madame Joost (hij vergeet mijn naam steeds)wel aardig kon dansen. Me schuilhouden in de massa ging wat moeilijk met een blank hoofd en een kleine massa.

Na het' dansen' was het tijd voor de foto shoots die de lokale fotografen heel serieus nemen. Je laat een foto maken die je dan later bij de fotograaf af kunt nemen, net als in de wildwaterbaan bij de Efteling. Hier worden de foto's echter niet ongevraagd gemaakt, met uitzondering van mij. Op de foto met de blanke is namelijk een nog mooier aandenken aan de dag dan zonder de blanke op de foto. Dus sta ik met alle leden van de vrouwelijk bevolking op de foto. De meerderheid had ik nog nooit gezien. Ze zeggen ook lang niet allemaal gedag, mag ik met je op de foto of dankjewel. Nee, ik was gewoon zo'n levend standbeeld op de dam (verkleed was ik iig) waarmee het heel normaal is om op de foto te gaan. Na de fotoshoot begon de dag pas echt, dacht ik.

Ik dacht namelijk dat vrouwendag net zoiets is als Moederdag. Dat je dan ontbijt op bed krijgt, je wordt verwend en er voor je wordt gekookt. Misschien moet ik iets minder denken, want ook hier had ik het mis. Ik snapte het al niet dat de buurvrouw me riep om naar het huis van de sous-prefect te gaan om te ‘preparen'. Mar het was echt waar. De vrouwen hadden zich in zijn achtertuin verzameld en waren druk bezig met het schillen van zoete aardappels en yam, terwijl anderen in het gloedhete keukenhutje vis en kip aan het koken waren. De hele middag waren ze druk in de weer. En waarvoor: VOOR DE HEREN DIE KWAMEN ETEN!!!?????? De tafel was mooi opgemaakt, evenals de schalen. De heren werden al zittend op een bankstel voorzien van een koud drankje, terwijl de vrouwen nog zaten de puffen in de keuken alias sauna, en lieten zich rustig door de meest progressieve vrouwen van het dorp bedienen. Achter het huis zaten de vrouwen op de grond en aten uit de schalen of teilen die toevallig voor hen stond, terwijl anderen ondertussen al weer druk bezig waren met de afwas van de heren. Ik snap niet of ik het nou niet snap of zij niet. Ik heb nog niet naar het waarom gevraagd.

Wat ik wel snap is dat mijn Afrikaanse aardappelzak extreem lekker zit. Eigenlijk wil ik niks anders meer aan, maar ik heb er nog maar een en een week na 8 maart valt het denk ik wel op dat ik er nog steeds in loop. Het is luchtig, het plakt niet de hele dag tegen je lijf en je ziet de zweet plekken niet! Ik wil er meer. Ik moet nog even wachten want de vader van mijn kleermaker is overleden. Das heel vervelend, en ook meteen een reden om een kleine week niet te werken. Geduld is nog steeds een schone zaak. Dat heb je als Dargalaanse vrouw wel nodig.