Sawhana in het hol van de leeuw

Ik ben 2 en ik zeg nee, staat ongetwijfeld in alle opvoedboekjes. Het leven met een tweejarige schijnt soms wat vermoeiend te zijn. De kinderpuberteit zeg maar. Die opvoedboekjes, die hebben ze hier niet. Maar dat het leven van een kind van 2 niet altijd over rozen gaat, dat weten ze wel.

Zo ook de 2-jarige Sawannah, de op een na jongste spruit van de familie. Ze heeft het er maar moeilijk mee. Waarmee? Nou, met zo'n beetje alles lijkt het wel. Als tweejarige met drie oudere zussen thuis wil je natuurlijk graag meedoen en net zo groot zijn. Frustrerend dat je nooit groter kan worden dan zij. Je wilt ook hinkelen en elastieken. Je wilt ook met het jongste zusje op je rug rondlopen, je wilt ook een panje aan en je wilt ook met een schaal op je hoofd lopen. Maar de 6- en 8 jarige zussen vinden dat Sawannah maar wat in de weg loopt op de hinkelbaan. Ze wordt zonder pardon van de baan afgebonjourd. De zussen zijn niet altijd even aardig, maar wel heel pragmatisch. Het elastieken is lastig (het elastiek hangt wat te hoog voor de korte beentjes), maar Sawannah kan wel mooi ingezet worden als paal. Dit laat ze zich meestal wel gebeuren, dan hoor je er tenslotte een beetje bij, niet waar?

De zesjarige zus sjouwt zowel met de 6 maanden oude baby op d'r rug rond, als met de 2-jarige Sawannah, die er duidelijk nog niet helemaal uit is; wil ik als mijn grote zussen zijn of blijf ik liever nog even klein? Dat rondgesjouwd worden is soms wel lekker makkelijk, maar ze wil ook groot zijn. En dat betekent niet rondgesjouwd worden maar rondsjouwen. Nu vindt moeders het blijkbaar niet goed dat een 2 jarige rondzeult met een baby, dus moet Sawannah genoegen nemen met een blanke, halve kale, eenbenige pop zonder kleren. Net als het elastieken is het weer net niet helemaal wat ze voor ogen had. De panje (een lap stof die als rok gedragen wordt) is voor grote meisjes en vrouwen en dus heeft het de interesse van de kleine-maar-ik-wil-er-ook -bijhoren-spruit. Maar zo'n panje omdoen, dat is nog een hele kunst als je 2 bent. Ook daar moet nog even flink op geoefend worden. Het is duidelijk wanneer het even niet lukte; het grootste gedeelte van de tijd loopt mevrouw rond in een shirt en een blote kont.

Al met al is het ‘groot' doen niet altijd even succesvol. En wat doen je dan om dat duidelijk te maken. Om te zorgen dat men je toch ziet en hopelijk een beetje serieus neemt? Dan zet je het op een janken. Een tijd lang was na de oproep van de moskee 's ochtends vroeg Sawannah onze wekker. Maar ook overdag kan ze er wat van. Het is bijna achtergrondmuziek geworden. Nu wordt er ook wat met d'r rondgesjouwd door alle broers en zussen. Soms is dat leuk, maar als het er niet bevalt, dan zullen ze het weten ook. Dat levert echter niet de reactie op die ze voor ogen had; over het algemeen wordt ze vriendelijk uitgelachen. En wat doe je dan? Dan ga je zitten met je armen voor je hoofd: ik ben er even niet!

De laatste weken is er een nieuwe issue voor Sawannah bijgekomen: en dat zijn wij. De eerste maanden hield ze gepaste afstand (10m), kwam er soms een bonjour uit en zwaaiden we af en toe naar elkaar. Maar die dagen zijn voorbij. We hoeven maar naar d'r te kijken of het alarm gaat aan. Zo miste ze liever het marsmellow feest en Pasen, dan dat ze bij die enge blanken in de buurt moest komen. De reden van deze verandering is ons niet bekend. Misschien heeft ze over geesten gedroomd, en lijkt de nachtmerrie werkelijkheid? En dat nog wel in d'r eigen huis?Wie zal het zeggen? Moeders heeft er echter schoon genoeg van. Een flink pak slaag ging gepaard met de boodschap dat er niet meer gejankt wordt als de blanken op bezoek komen. Als het wel gebeurt volgt er een nieuw pak slaag. En de hele familie werkt mee aan deze anti jank campagne. Zo af en toe komt er een broer of zus met Sawannah aan in een poging haar te laten zwaaien. Meestal zonder succes, maar met minder gejank. Als we langskomen blijft ze zitten, houdt haar adem gespannen in, kijkt wel (ook de arm voor d'r ogen is verboden) maar smeekt met haar ogen of we alsjeblieft op afstand blijven. Dat doen we dan ook maar, het arme kind heeft het blijkbaar al moeilijk genoeg. Zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk! Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.

Gisteren was echter de vuurproef. Voor onze deur hoorden we wat vrouwenstemmen. Het was niet duidelijk of ze nou op bezoek kwamen of niet en er werd niet geklopt. Toch maar even kijken. Sawannah stond voor de deur. Of beter, ze werd voor de deur gehouden. Ze werd door mevrouw nummer 1 het hol van de leeuw binnengeduwd en moest als klap op de vuurpijl de leeuw ook nog een hand geven. En dan zijn er ook nog eens twee! De 2 moeders en een paar zussen stonden dreigend achter haar, er was geen ontsnappen aan. Met alle mogelijke moed, en heel hard proberend niet te huilen voerde ze de opdracht uit. Dat is misschien niet sterk genoeg uitgedrukt. Ze leek doodsangsten uit te staan. Maar ze deed het wel. Of liever gezegd, ze werd als een pop bestuurd en het gebeurde haar dus. Maar zonder huilen, dat moet gezegd worden. Een kleine overwinning hopen we.

Ook hier gaat het leven van een twee-jarige dus niet over rozen. Zeker niet met blanken in je achtertuin. Maar snel 3 worden.