Lieve allemaal, deze keer drie verhaaltjes, hieronder de eerste. We zullen ons best doen de volgende keer wat over ons werk te schrijven omdat jullie inmiddels wel zullen denken dat we alleen maar op vakantie zijn, brommer rijden of met de buurtkinders spelen. Het Pasenverhaal is natuurlijk geschreven voor de Cobytragedie, we denken er met weemoed aan terug. Tot gauw!

Het heeft geregend, en niet zo een beetje ook. Wat een feest! Stond wel meteen in de middel of niks vast in de modder (lees op de weg) met de brommer (daar heb je hem weer), maar das een ander verhaal.

Paradijs

We dromen vast allemaal wel eens van het paradijs. Voor de een is dat wellicht het hiernamaals, voor de ander een parelwit strand met palmbomen. Iederen zijn dromen, niet waar. Sinds we weten dat we naar Nederland komen droom ik over de supermarkt en wat ik daar allemaal wel niet ga kopen en dat ik daarna ongenegeerd met een tafel vol met alles wat ik lekker vind ga schransen. Voor nu is dat mijn droombeeld van het paradijs. Het leek dan ook een droom toen ik de winkel van de Total instapte in Maroua. Een kind in de snoepwinkel, een klein paradijs voor een blankie in Noord Kameroen. Ik kon mijn ogen niet gelven : Chips, pringels, wijn, drank, m&m’s, mars, chocola, ketchup, koekjes en HARIBO en dat allemaal in 1 winkel! Haribo in Kameroen, dat had ik in mijn stoutste dromen niet durven dromen. Marsmellows, banaantjes en colaflesjes. Unheard of, maar het was er, het was er echt. Na drie rondjes door de winkel, oh en ah, een holletje naar buiten om over het platform: ‘Joost, moet je eens komen kijken’ te brullen, nog 2 rondjes door de winkel, nog meer oh’s en ah’s en een peinzende blik op mijn gezicht bij de gedachte: wat zal ik eens nemen? drong het tot me door dat de winkeljuffrouw me stond te bekijken en ik de enige in de winkel was. Oh, eh, bonjour Madame, ca va? C’est incroyable vous avez Haribo ici, n’est pas. Een glimlach was het antwoord. Met een zakje Haribo op zak gingen we op weg naar de Mandara. En wat was het lekker. Reden genoeg om op de weg terug weer even een bezoekje te brengen aan DE winkel. Wederom werd ik met een glimlach begroet en ving ik een blik op van herkenning. Wellicht had ik dat aan mijn wellicht enigzins aparte gedrag te danken. Of herkende ze een potentiele goede klant die ze maar beter te vriend kon houden. Of wellicht allebei. Dit keer gingen de chips, de marshmellows en de ketchup mee in de tas. De marshmellows waren voor de kids van de buren. Ze kregen de opdracht allemaal een stokje te zoeken en daar een punt aan te slijpen. In de middag werden ze geshowed ter keuring. Na het donker was het tijd om het vuur aan te steken en eindelijk te onthullen waar die stokjes dan voor nodig waren. Veel hilariteit als er eentje zijn spekje in het vuur stak, vragen over ‘de techniek’, mag ik nog een spekje, is ie zo goed, lekker zeg etc. Een kinderhand is hier gelukkig nog gauw gevuld. De meisjes hebben een uur over hun laatste spekje gedaan. Een ienieminie hapje eten, dan weer in het vuur, weer een beetje eten, weer in het vuur. Ondertussen moest er gezongen worden, want dat hoort tenslotte bij een kampvuur. De liedjes kwamen meestal halverwege aan het einde, ze waren te druk met het roosteren en het kleverige spul van hun stokkie te halen. Een hariboparadijs in Maroua. Wie had dat durven dromen ?