Het thema van deze week is voor de verandering niet eens de hitte maar water. Alex zou trots op me zijn. Komend uit een land waar een week zonder regen zeldzaam is en er kanalen, rivieren en sloten te over zijn lijken we nu veranderd te zijn in Sahelianen.

Het begon met al het groen dat maar niet ophield terwijl we dichter en dichter bij huis kwamen. In Nederland heb ik nog nooit zo verwonderd naar een paar grassprieten staan kijken, maar hier wel. Jaah, alles (maar dan ook alles)is relatief. Het bijzondere aan deze grassprieten is dat je je afvraagt waar ze vandaan komen. Na zeker 6 maanden van absolute droogte (ok niet alles, dit is echt absoluut) zit er blijkbaar nog leven in de grond. En dat knalt in no time de grond uit. Bijna in de trant van ik-sta-erbij-en-ik-kijk- er-naar. Heel bijzonder.

Ook heel bijzonder is de regen zelf. Die is heftig, heel heftig. En veel. Dat maakt het dorp na zo'n regenbui ook heel bijzonder. Afgelopen week mochten we dat voor het eerst beleven. En een belevenis was het. De rivier die voor onze deur was ontstaan was redelijk snel opgedroogd. Ook het plein voor de lamido ging nog goed. Maar om de hoek bij de lamido was het prijs: een dikke modderpoel met aan de rand nog een klein stukje droog voor voetgangers en moto's. Niks aan de hand dus. Bij sommige kruispunten moet je een stukje omlopen, maar uiteindelijk kwamen we er wel. De hoofdweg was onbegaanbaar met enorme diepe plassen en die superhandige bergen zand midden op de weg. De bus kon er niet meer langs. Wij wel. Met opgestroopte broekspijpen. De dorpelingen hadden deze week al verscheidene malen opgemerkt dat we blanker waren dan voorheen. En nu kwamen ze tot de ontdekking dat we ook onder onze kleren toch echt blank zijn, het is wat. Af en toe werden we vastgezogen in de modder. Het werd een hele expeditie.

Het volgende attractiepunt dat we heel bijzonder vonden was de Mayo. Normaal is dit een rivierbedding. Lees: bedding, er is dus geen rivier. Het geheel was nu veranderd in een kolkende watermassa van minstens een meter, zo niet twee diep. Zomaar, na een paar uur regen. Zou magie dan toch bestaan? We waren niet de enige watertoeristen op de brug.

Maar het amusantste kwam nog. Een week later in Maroua besloten we een stukje te gaan toeren met de brommer. We hadden die grijze lucht in de verte wel gezien.......Maar op de terugweg zaten we er ineens midden in. De sensatie van dat moment was dat ik het koud had! Ja heus, ik was in Maroua waar ik normaal nat ben van het zweet. Nu was ik nat van de regen en had het koud! Volgende onverwachte item was dat mensen hier gewoon regenpakken hebben. En paraplus! En als je die niet hebt gebruik je gewoon je parasol. En deze nep-Sahelianen hadden hun paraplu mee naar Nederland genomen in het kader van: gebruiken we nooit. Stom!

Eenmaal in de straat van ons logeeradres aangekomen, bleek deze veranderd te zijn in een rivier. Naast de weg liggen goten van een halve meter diep die normaal als afvalbak worden gebruikt. Deze waren nu geheel gevuld met water en daarbovenop stond nog zeker een halve meter op de straat. Jong en oud liep als kleine kinderen in de plassen te stampen en over de straat te flaneren alsof het de Ramblas was. Het vermaak werd verzorgd door de lieden die even vergeten waren dat er tussen de weg en de huizen een goot ligt. Zo zit je op je brommer, en zo is je brommer onder water verdwenen en steek je nog net met je hoofd boven het wegdek uit. Fiets-‘m d'r in voor de deur met Joost van Rheen als onze eigen Jack van Gelder. Wat een succes, zou Coen Spijker zeggen. En gelijk heeft ie.