Naast Maga heeft Joost nog een nieuwe baan: Doucher

Het zat er al een tijdje aan te komen: Joost is werkeloos. De kogel is door de kerk. De burgemeester en Joost kunnen nu officieel niet door een deur. Maar niet getreurd. Want Joost zit vol goede ideeen. Zo zouden we terug in Europa schapen kunnen gaan hoeden of sojabonen kunnen kweken om zo het gat in de hippe tofumarkt te dichten. Maar dat is toekomstmuziek.

Af en toe lezen we in tijdschriften die ons opgestuurd hoe je in Nederland je geld kan verdienen. Zo heeft iemand een restaurant geopend waar je privat kunt dinen (is het in een restaurant bij voorbaat niet prive, of mis ik iets? ), een ander verkoopt luxe-water en ook de business in het verkopen van versierde cupcakejes schijnt het erg goed te doen. Simpele, creatieve ideeën die goed in de markt gezet zijn, dat kan Joost ook. Een interview met de man himself:

Joost, je hebt een nieuwe baan. Je noemt jezelf professioneel doucher. Douche je tegen betaling, zodat andere mensen af zijn van de stank?

Nee, ik help andere mensen douchen. Sommigen kunnen daar wel een handje bij gebruiken.

Als een soort van verzorger?

Nee, ik heb me doorgespecialiseerd in het juist naar beneden laten komen van het water, op een voor de klant prettige manier. En er komt natuurlijk een stukje advies bij kijken.

Je staat dus aan de kant van de douche en niet van de doucher?

Ja, dat klopt. Ik ben de toegevoegde waarde in de sanitaire omgeving van de klant.

Wat voeg je toe?

Genot. En de klant kan natuurlijk altijd terecht voor een grapje, gesprek of een luisterend oor. Ik combineer een intieme activiteit met een sociale setting. Dat is uniek.

Is er behoefte aan?

Ja, ik ben tot juli volgeboekt.

Waar heeft u uw technieken als doucher opgedaan?

In Afrika. Daar ontbreken vaak wat basic faciliteiten. Ik heb me in dit logistieke gat gestort. Dit heeft zich uitgebreid naar het geestelijke onderdeel van douchen en zo is een hele nieuwe beleving van douchen ontstaan. Wij zijn in gesprek met verzekeraars om dit standaard in hun basispakket op te nemen.

Dit zal meer vraag opleveren, kunt u dit aan?

Daar wordt aan gewerkt. We zijn op dit moment een douche-academie aan het oprichten in Zwitserland waar men zich kan specialiseren in deze techniek.

Kunt u iets meer zeggen over deze techniek?

Laat ik dit zeggen: de sociale interactie tussen doucher en bedoucher en het met de speciaal door mij ontworpen begiet-techiek van de cliënt maakt het tot een speciale beleving.

Dank u voor dit gesprek. Wanneer heeft u nog een douche-je voor me vrij?

Voor jou altijd schat.

Platform Uitenteelt Baflo! Burgemeester in de knel! Buurmeisje wordt groot!

Zo, niet niks wat er allemaal gebeurt bij ons in Dargala. Zo veel dat je bijna vergeet familie en vrienden even bij te praten. Bij deze; erg leuk was een bezoek van een delegatie van het Platform Uienteelt Baflo aan de uientuin die Sali en ik in exploitatie hebben, hier hun verslag; http://tralaladargala.reismee.nl/reisverhaal/128616/studiereis-platform-uienteelt-baflo-naar-afrika-groot-succes/

Dan het werk met de commune. Ging al niet heel soepel, maar nu gooit de burgemeester zin eigen glazen in. En toch zit er een positieve kant aan;

http://tralaladargala.reismee.nl/reisverhaal/128609/sehou-in-het-nauw/

En een verhaal over onze lieve kleine buurmeid Sawhana die haar angst voor de twee vreemdelingen dapper van zich af schudt;

http://tralaladargala.reismee.nl/reisverhaal/128622/kleine-meisjes-worden-groot/

Veel leesplezier. Salaam Aleikum!

Marjolein en Joost

Kleine meisjes worden groot

Misschien kunnen jullie je de kleine Sawhana nog herinneren. De op een na jongste spruit van de familie die een flinke keel kan opzetten. De spruit die bang is voor de nasara's en angstvallig voorbij holt. Het doodsbange meisje dat bij wijze van shocktherapie door alle vrouwelijke leden van de familie voor onze deur werd geduwd om ons een handje te geven. De tweejarige die soms groot en soms ook nog even klein wil zijn.

Dat was de oude Sawhana. Sawhana heeft een namelijk een beslissing genomen. Een beslissing die onze dagen in Dargala toch een beetje een ander tintje geven. Sawhana lijkt de ‘ik ben 2 en ik zeg nee'- fase langzaam achter zich te laten.

We kennen allemaal wel een moment in ons leven dat alles veranderde. Een moment dat dingen een nieuw perspectief gaf of een ontmoeting die alles een andere koers gaf. Sawhana had zo'n moment, op 11 februari wel te verstaan.

11 februari is naast de verjaardag van mijn lieve broer ook internationale jongerendag. En dat wordt hier uitgebreid gevierd. En een feest betekent hier naar goed koloniaal Franse gewoonte een defilé. En op jongerendag is dat een mars van schoolkinderen begeleid door hun docenten die met een dwingend fluitje naast hun ‘troepen' lopen. De mars gaat langs een tribune vol met hoge heren die al zingend worden bejubeld. Voor de tribune stopt de mars en dansen en zingen de kinderen. De burgemeester, de sous-prefect, de president en de geweldige democratie van Kameroen worden toegezongen (nee hoor, ik ben niet cynisch).

Dit jaar was er een school die een beetje leven in de brouwerij wou brengen. Hun dans werd opgeleukt door een persoon in een stropak en met een masker op. Stromannen kennen ze hier wel, maar nog niet in deze vorm! De persoon was letterlijk ingepakt in een laag stro. De kleine Sawannah stond blijkbaar in het publiek en wist niet wat ze zag. Dit was wel een heel vreemd figuur. Dat zouden wij ook denk als je een vogelverschrikker op je af zag komen, nietwaar? Ze keek naar de stroman, naar zichzelf en daarna naar die vreemde bleke wezens die op de tribune zaten. Ze keek, vergeleek en trok haar conclusies. Daarna vertrok ze naar huis om haar moeder verslag te doen. Ze deelde haar moeder mee dat ze niet meer bang voor ons was. Want, aldus Sawhana, we waren bij nader inzien toch niet zo raar. Niet zo raar als wat ze die ochtend gezien had. En daarmee was de stempel ‘raar' die zo zwaar op ons drukte verdwenen. In plaats van gejank, angstige blikken of een voorbijrennende Sawhana kunnen we ons 's ochtends nu verheugen op een zwaai en een heuse ‘Bonjour'. En als het echte een goede dag is, dan krijgen we misschien wel een handje.

De dagen van ‘ik ben twee en ik zeg nee' lijken voorbij. Ze moet onderhand ook al wel drie zijn. Kleine meisjes worden groot. 11 februari 2011, een memorabele dag.

Studiereis Platform Uienteelt Baflo naar Afrika groot succes

Studiereis Platform Uienteelt Baflo naar Afrika groot succes

-Door Piet Uildriks (Eenrum)-

Onze studiereis naar Kameroen (Afrika) is een groot succes geweest. Op 17 januari vertrokken Jan Kuiper, Siemen Mulder en Elzo Pruis en mijn persoontje vanaf Schiphol naar Kameroen. Na twee dagen reizen landden we op het vliegveldje bij Maroua, hoofdplaats van de provincie Extreme-Nord. Man wat een droogte, overal stof en zand. Hier en daar zag je een herder met een kudde koeien door de velden stappen.

Op het regiokantoor van het Ministerie van Landbouw werden we ontvangen door de regionale ‘delegué', die de hoop uitsprak dat wij hem een flinke hand zouden helpen bij het vergroten van de landbouwproductie. Hij zei dat er vooral geld nodig is om projecten op te zetten.

Dag drie, het veld in (waar we eigenlijk voor kwamen). Met een gehuurd minibusje van de lokale lijndienst vertrokken we van het hotel richting Ouro-Zangui, niet ver van Maroua. Daar zit een Nederlander (uit Nieuw Scheemda nog wel!) die met een lokale landbouwer genaamd meneer Sali een uienveld in exploitatie heeft. Eenmaal ter plekke vielen onze monden open van verbazing; aan de rand van een droge rivier, in de bijna-woestijn onder de brandende zon lag een halve hectare uien te groeien.

Door middel van een met de hand gemaakt boorgat van 8 meter diep, en een simpel benzinemotortje met pomp, krijgen de uien elke 3 dagen een flinke plons water. Door middel van kanaaltjes wordt het water naar de uien geleid, die in omdijkte microveldjes van twee vierkante meter staan. De uien hebben nu een doorsnee van ongeveer drie centimeter maar volgens Sali zijn ze over vijf weken makkelijk tien centimeter. Om de vraag of de weersvooruitzichten eruit zagen moest Sali hard lachen; het regent gegarandeerd niet voor 20 mei.

De kwaliteit van de gerooide uien is van ongeëvenaarde en zeer constante kwaliteit. De droge lucht en de kracht van de zon zorgen voor bikkelharde en heel zware uien. Deze kwaliteit kunnen wij in Nederland absoluut (nog) niet leveren. Afzet tegen een goede prijs is gegarandeerd; de buurlanden van Kameroen (Tsjaad, Gabon, Equatoriaal Guinea) produceren niet zo veel, (lui geworden regeringen door oliegeld) maar eten wel graag een ui in de saus. Prijzen schommelen, afhankelijk van het aanbod, tussen 30.000 en 80.000 frank, tussen 45 en 120 euro.

Tijd voor cijfers:

-Opbrengsten; Een zak van 100 kilo levert dus minstens 45 euro op, is 450 euro per ton, in Nederlandmogen weblij zijn met 50 euro! Van de halve hectare komen naar schatting 60 zakken uien, is 12 ton per hectare. Aan de randen van de tuin wordt foléré (bladgroente)geteeld ; met de opbrengst daarvan wordt de benzine voor de motorpomp betaald.

-Kosten; een flinke investering is uienzaad (50 euro), dat trouwens lokaal wordt geproduceerd! Hierbij nemen we aan de een motorpomp voorhanden is. Voor het voorbereiden van het veld, graven van kanaaltjes e.d. is 20 euro besteed. Kunstmest 50 euro. Beetje bestrijdingsmiddel tegen insecten (7 euro). En verder veel noeste arbeid onder de brandende zon; een extra handje hulp is makkelijk gevonden en niet duur; als je een dagloner 4 euro betaalt ben je een goede baas.

Dit leidt tot een zeer winstgevend plaatje; weinig kapitaal, geen Albert Heijn/C1000 als geldbeluste tussenhandelaar, laag risico, geen schimmels en rot, hoge minimumprijs, dus grote zekerheid op flinke winst. En dus geld om kinderen naar school te sturen, een fiets te kopen, en regelmatig een flink stuk vlees te kopen voor in de saus.

Je zou denken dat de geïrrigeerde tuinen als paddestoelen uit de grond schieten, maar dat is gek genoeg niet zo. Als je ziet wat je met een kleine investering (motorpomp kost 250 euro) kan bereiken, vraag je je af waar dat Ministerie van Landbouw in hemelsnaam mee bezig is!

Goed, wij zijn dus helemaal om, we emigreren naar Afrika, goudmijn!

(Nee hoor, veel te warm hier. En haast geen bier en varkensvlees:-!)

Copyright Platform Uienteelt Baflo 2011.

Sehou in het nauw

Sehou in het nauw

Een hele soepele samenwerking tussen mij (Joost) en burgemeester Séhou Sidiki is er nooit echt geweest. Sehou zag in het begin één belangrijke rol voor me weggelegd; de bevolking ‘uitleggen' dat ze echt hun belasting moeten betalen. En eventueel natuurlijk geld zoeken in het Westen om schooltjes te bouwen en waterputten te slaan. Uiteindelijk ging hij schoorvoetend akkoord met mijn voorstellen voor een ietsje bredere aanpak; de aanmoedigingen van raadsleden en medewerkers van de commune gaven me de moed en energie om door te gaan en te proberen (meer) mensen een rol te laten spelen in het nemen van beslissingen die alle 40.000 bewoners aangaan. De burgemeester zag mij (in plaats van zijn onwil en onkunde) dus al snel als bedreiging.

Vorige zomer werd de tegenwerking iets concreter, met het volgende voorbeeld als illustratie; de gemeente had een computer kado gekregen van een parlementslid. Nadat het apparaat al vier weken in het plastic op het bureau van de burgemeester had gestaan bood ik aan de burgemeester en belangstellende medewerkers een cursus te geven (De afdeling ICT bestond tot dan toe uit 1 typemachine uit de jaren 50 die erg vaak kapot ging). Het enige dat nodig was was een regulateur om het onregelmatige voltage te corrigeren, kosten 9000 Frank (13 euro). De burgemeester zou ervoor zorgen. Na een aantal weken met smoesjes waarin zieke tantes, lekke banden, onbetrouwbare leveranciers en uiteraard het weer een rol speelden was voor mij helder dat de burgemeester echt niet zat te wachten op vooruitgang in de vorm van iets beter geschoolde medewerkers, laat staan dat hij echt wil samenwerken met de raadsleden en/of bevolking.

In de tussentijd ging ik rustig door met mijn werk, waaronder een aantal bijeenkomsten met raadsleden in dorpjes om de bevolking te vragen wat ze van de gemeente vinden en wat problemen in hun omgeving zijn. Hartstikke mooi. In oktober was er een grote zelfevaluatie door raadsleden en personeel, en werden de onderwerpen bepaald die het meest dringend moesten worden aangepakt (onder andere de financiële huishouding en het delen van informatie). De eerste keer dat mensen iets te zeggen hadden over het reilen en zeilen van hun commune, heel wat ogen werden geopend. Sehou was niet de meest enthousiaste in de zaal.....

Toen kwam 17 november 2010, begrotingsvergadering 2011. Meest interessante punt in de, uiteraard door één persoon geformuleerde, begroting was de aanschaf van een personenwagen à 34.000 euro, op een totale begroting van 90.000 euro. Ik moedigde de raadsleden aan een goede begroting te maken; dit is het moment waarop prioriteiten worden bepaald en het moment waarop zij iets voor hun dorp, voor hun mensen, kunnen doen. Misschien is de aanschaf van een auto wel een heel goed idee en een goede besteding van het geld, maar misschien kan de oude Pajero wel voor een paar duizend euro worden opgeknapt en kan met het overige geld heel veel ander werk worden gedaan.

Zowaar werd het voorstel verdedigd door een raadslid; een basale vorm van discussie, primeur! Ik benadrukte dat het niet zo was dat ik de auto een slecht idee vond maar dat ik iedereen wilde aanmoedigen zijn plicht te vervullen en een goede beslissing te nemen.

Uiteraard werd de begroting ongewijzigd aangenomen.

In de weken na de vergadering was de burgemeester nog minder enthousiast, en toen ik hem vroeg of er een probleem was zei hij ‘'Jij bent hier niet om de gemeente te helpen, je wil alleen maar een stok in mijn wiel steken'', en de week erna klopte hij bij het VSO-kantoor aan om te melden dat ze maar een andere persoon moesten sturen. VSO heeft aangegeven dat dat zo niet werkt en dat ik mijn werk heb gedaan door raadsleden aan te moedigen na te denken en te discussiëren. VSO heeft de samenwerking formeel geschorst.

Inmiddels zijn alle raadsleden op de hoogte van wat er is gebeurd; een aantal partijgenoten heeft afstand genomen van de burgemeester en men realiseert zich welke invloed de keuze van een zwakke leider heeft op de ontwikkeling van hun gebied. En dat is al een hele grote verandering; iemand die wordt afgerekend op zijn prestaties. Een noviteit in Dargala een belangrijk stapje op weg naar iets meer democratie.

Zo heeft een jaar praten met heel veel mensen toch een positief effect, ondanks dat de samenwerking stopt. Eigenlijk is het wel goed dat het tot een breuk komt; raadsleden, personeel en ook bevolking zien dat de commune er zélfs niet in slaagt te werken met iemand die hier alleen maar is gekomen om het leven van de bevolking een beetje leuker te maken. En men ziet de consequentie; slecht bestuur resulteert in het afserveren van Dargala. En iedereen weet waarom!

(Ondertussen ben ik aan de slag bij de commune de Maga, 70 kilometer van Dargala, met een gemeentebestuur dat echt wil; ik vervang onze Ierse collega Tom, die na tweeënhalf jaar is vertrokken. Tegelijkertijd ondersteun ik een club jongeren in Dargala die zich willen organiseren om de lokale politiek te stimuleren beter werk af te leveren. Dus vervelen doe ik me niet...)

Weer terug

Lieve allemaal,

Het is even geleden dat jullie wat van ons gehoord hebben, maar we zijn jullie niet vergeten hoor! Andersom hopelijk ook niet. We moesten even bijkomen van de reis, 4 weken je moeder en schoonmoeder om je heen is niet niks;)! We zijn inmiddels weer terug en na een paar dagen wennen zitten we weer vol in het dorpsleven.

In december is er op de achterkant van de IS, een blad over internationale samenwerking, een artikel over/door ons verschenen. Voor de geinteresseerden, kijk op: http://www.vso.nl/Images/IS%20-%20Veldwerk%20dec_tcm80-29877.pdf

Verder zijn er nieuwe foto's met een impressie van de vakantie met de mama's.

En hieronder een verhaal van hoe een van'de mama's' het vond in 'Afrika'. De volgende keer weer meer van ons.

Liefs,

Joost en Marjolein

Zoals eenieder op de weblog heeft kunnen lezen dat 'de-moeders-van' Marjolein en Joost een bezoek aan hun kinderen hebben gebracht in Kameroen, is het wellicht interessant dit stukje Afrika door de ogen door een van hen te meebeleven. Ik ben Petra, de moeder van Marjolein, en kan in algemene termen zeggen dat het een bijzondere, once-in a-lifetime reis is geweest, die ik niet had willen missen! Ik heb zeker niet het schrijftalent van mijn dochter, maar wil graag een stukje van mijn ervaring met je delen. Zo'n stuk waarvan je zegt:

Goh, dit is nou echt Afrika.....

Ik heb 2 dagen uit mijn reisdagboek gehaald, waarover dit stukje zal gaan.

31 december, ook daar oudejaarsdag. We zijn 3 dagen eregast geweest in Dargala, en we vertrekken naar Maroua, Mar en Riet met de bus, inclusief de bagage, en Joost en ik op de brommer: grote plastic zak vuile was voor op de benzinetank, rugzak achterop, slingeren we tussen de gaten en stenen over de zandweg, een grote rode wolk achter ons latend, onder een heerlijk tropenzonnetje naar de missie in Maroua. Daar wassen we op het handje een flinke was weg, zodat we schoon het nieuwe jaar in kunnen! Oudejaarsavond vieren we met nog een aantal volontiers en een vader uit Engeland die ook zijn dochter bezoekt met een heerlijk diner in een typisch blank restaurant. Om 12 uur krijgen we een taartje met een sterretje erop, zodat we stilletjes het nieuwe jaar begroeten. Meer vuurwerk hebben we namelijk niet gezien.

Het nieuwe jaar beginnen we met een uitstap naar Rumsiki, een plaats in het Mandaragebergte, aan de grens met Nigeria. Mar had een mooie binnendoorweg door de bergen bedacht, maar dat bleek voor onze auto met prive-chaffeur teveel van het goede. Niet dat de weg niet mooi was, meer dan dat. En overal werden we opgemerkt met onze witte koppen die uit de auto staken, en na van de eerste schrik te zijn bekomen, waren het vooral de kinders die ons luidruchtig een' Bonne Annee' toeschreeuwden. Aan de kwantiteit van de wensen kan het niet liggen als het geen ‘bonne annee' zou worden......Het toetert nog wel eens na in mijn oren. Maar onze weg naar Rumsiki was een mission impossible, en we moesten op een gegeven moment besluiten terug te gaan, om er via een iets betere weg ons doel te bereiken. Ja, wegen in Kameroen, vol verrassingen! Zo heb je ze hier niet meer! Het was al donker-aardedonker- toen we na veel zoeken bij ons hotel aankwamen. Prima hotel, dat wel.

2 januari.

We gaan wandelen in een beroemd stukje Kameroen, Rumsiki, een bijzonder landschap met grote rotspieken overal. We hadden al een gids geregeld, want hier doe je alles met een gids. Prima, het kost haast niets en dragen graag je rugzak. Ook onze prive-chauffeur wandelde mee. Eerst daalden we de berg af, een soort krater, maar dat was het niet. Het pad was smal en glad, en de chauffeur, Bashir, vreesde voor de goede afloop van de dames op leeftijd. Dus bood hij mij ondersteuning waar nodig, en ik heb hem toegestaan dat te doen, zodat ook hij het gevoel had onmisbaar te zijn geweest! Het is een prachtige wandeling geweest, maar ook pittig, vooral toen we de berg weer op moesten. Ja, Bashir en de gids hadden hun handen vol aan ons!!

Terug in ons hotel, bezweet en moe, wilden we een frisse douche nemen voor we weer vertrokken naar Maroua. Maar, Afrika-o Afrika, en kwam geen water uit de kraan....

Dan maar zo schone kleren aan. Alles weer in de koffer, de auto gepakt, starten, en..

Geen leven in de auto te krijgen. Niet helemaal een verrassing, want op de heenreis hadden we de auto ook al een paar keer aan moeten duwen. Motorkap open, en binnen de kortste keren staan er vele donkere ogen te staren naar het motorblok, dat ook daardoor niet ineens ging ronken! Er wordt gebeld met iemand die verstand van auto's heeft, en die constateert dat de accu leeg . En degene die dat kan verhelpen woont in een dorp 10 km. verderop, hetgeen hier betekent, meer dan een uur reistijd. Ik ben ondertussen op bed gaan liggen, doodmoe van de wandeling, en inschattend dat het wel even kan duren, dit grapje.

Als de auto gemaakt is, is het bijna avond, en donker. En rijden in het donker is, vanwege de slechte wegen en de veiligheid, niet aan te bevelen. Maar, als we niet op tijd in Maroua zijn, missen we de bus de volgende dag, de bus op weg naar het zuiden. Wat te doen. Er staat een prachtige 4-wheeldrive voor de deur van het hotel, aanlokkerlijker dan onze onbetrouwbare auto. Die kunnen we huren, maar wat doen we dan met onze chauffeur? De eigenaresse van het hotel en de mooie auto biedt aan, om als achterban te dienen. Mochten we stranden in de rimboe, dan kunnen we haar bellen, en worden we opgehaald, en kunnen we de nacht doorbrengen in haar hotel. We vinden het een geruststellend idee, en gaan op pad. Het gaat goed, slechts een keer slaat de auto af, en als we hem samen aanduwen, kunnen we onze voeten niet eens zien, zo donker is het. Maar we komen in de loop van de avond in Maroua aan, veilig en wel. We hadden er een hotel gereserveerd vlak bij het busstation. Hongerig gingen we na aankomst naar de eetzaal, alwaar we na wat wachten een menukaart voor ons neus kregen gesmeten. En of we meteen konden bestellen. Nou, of we even mochten kijken wat er op de menukaart stond. Met een verveeld gezicht liet de serveerster ons alleen, en toen ze na een uur wachten nog niet terug was geweest, en iedereen vertrokken was, en alleen de tl-lamp boven ons tafeltje nog aan was, begonnen we behalve heftige honger nog een ander vreemd gevoel in de maag te krijgen. Dus toen de vrolijke serveerster weer verscheen, stapte Mar erop af met de vraag of we konden bestellen. Met een onbewogen gezicht meldde ze echter: nous sont ferme... Wat kwam dat goed uit na zo'n dag! Gelukkig liet Mar het er niet bij zitten, en deed haar beklag bij de baas. Even later hoorden we de pannen kletteren, en ja, na een half uur kwam zowaar een heerlijke maaltijd op tafel.Het liep tegen twaalven, moe en uitgehongerd waren onze borden snel leeg, en doken we ons bed in. Want om half 8 moesten we klaar staan bij het busstation, waar onze grote reis naar het zuiden weer zou beginnen.

We hadden geluk, al snel werden onze onmogelijke namen door de man met de grote toeter de lucht ingeschreeuwd, en zouden we de komende 10 uur in deze bus doorbrengen, slechts een keer stoppend voor het gebed.

En als je dan in gedachten verzonken het Afrikaanse landschap aan je voorbij ziet trekken, de kleine dorpjes met de hutjes met rieten daken, de spelende kindertjes, de handeltjes langs de weg, de kuddes koeien, bergen, vlaktes, alles onder de brandende zon, dan denk je onwillekeurig:

Goh, dit is nou echt AFRIKA!

Een impressie van

Petra

Update; moeders veilig aangekomen

Terwijl collega's al twee dagen op ingesneeuwde familieleden wachten (of zelf naar Europa wilden) zijjn gisteravond onze moeders Petra en Riet veilig in Douala aangekomen. Ging niet vanzelf (begon al met malheur in Utrecht) maar uiteindelijk kwamen ze om half drie, twee uurtjes te laat, aan. Wat een succes!

Groeten aan allen.

BONNE ANNEE!!!

Iedereen mooie feestdagen en alvast een mooi nieuwjaar! Geniet van de sneeuw, wees lief voor elkaar en voorzichtig met de vuurpijlen!

BONNE ANNEE!!!